De kans dat de gemiddelde rockliefhebber Colin Stetson kent, is beduidend kleiner dan de kans dat diezelfde luisteraar de man al eens gehoord heeft. Met verschijningen bij Arcade Fire, Tom
Waits, TV On The Radio, Burning Spear en Bon Iver kan deze saxofonist en klarinettist een opvallend populair palmares voorleggen. Op 'New History Warfare Volume 1' staat hij er echter alleen voor. Hoewel op het hoesje beweerd wordt dat alle muziek live opgenomen werd zonder overdubs of loops, wordt snel duidelijk dat Stetson niet vies is van een streepje technologie. Een echo-effectje hier en een tekstsample of een duidelijk gemonteerde overgang daar verraden zich snel maar deze ingrepen nemen niet weg dat Stetson iemand is die zijn saxofoons en klarinet goed beheerst.
Dit springt het meest in het oor door de technische trucs die de Amerikaan hanteert. Met circular breathing en tweestemmig spelen weet hij een redelijk rijk en continu geluid op te bouwen, dat verder uitgebreid wordt door allerlei effecten, zoals slapping geluiden van het mondstuk, ruisen of agressief blazen met hoog stoombootgehalte. Tegelijkertijd laat Stetson zich horen als iemand met duidelijke wortels in de traditie. Voor hem geen extreme free-excursies of experimentele zoektochten maar solostukken die ongegeneerd gebruik maken van harmonie, melodie, duidelijke metra en repetitieve ritmes. Zo wordt 'New History Warfare' een opvallend toegankelijke plaat. Bovendien zorgt Stetson doorgaans voor duidelijke muzikale ontwikkelingen: van melodieën en akkoorden die evolueren tot een klankkleur die geleidelijk aan verschuift. Zo kan hij de repetitief gekleurde passages toch een muzikaal verloop meegeven.
Een ander "traditioneel" aspect van de tracks op dit album zijn de al dan niet toevallige verwijzingen naar andere muziek. Zo lijken de grote en soms erg snel uitgevoerde sprongen in het melodisch verloop te knipogen naar het hikkend effect van de middeleeuwse hoquetus. Nog typerender worden de referenties, wanneer door diezelfde sprongen Stetson in verschillende lagen gaat spelen en zo schatplichtig wordt aan de contrapuntische solosonates van pakweg Bach. In 'Groundswell' gaat hij dan weer een veel abstractere toer op, met lange tonen die de sound richting de ambient elektronica sturen. Voor 'Tiger Tiger Crane' trekt hij dan weer een hiphopoutfit aan: blazen en mondstukgeluiden genereren een hiphopbeat, waarop vage scratchachtige effecten hoorbaar worden.
Hoe goed en gedetailleerd hij te werk gaat, is te horen in een track als 'As a Bird or Branch' waarbij tweestemmige bromtonen in drie trappen dalen maar steeds aangepast worden qua harmonie of klankkleur. Nog verder gaat het opzet in 'Time is Advancing With Fitful Irregularity' waarin lange klanken wisselen van kleur om later ruw, hol en metalig aangeblazen te worden. Daarna schakelt Stetson over op het gebruik van een pedaalnoot waaronder percussief aandoende saxgeluiden geschoven worden. Even verder trekt hij het werken met een stabiel tooncentrum open naar een dalend harmonisch patroon om via een hoempa-polka in een ruwer, schreeuwerig geluid terecht te komen. Geen rechtlijnig parcours dus maar daardoor muzikaal extra interessant. Hier laat Stetson dat technische bagage niet zijn enige bekommernis is en dat maakt deze plaat een dankbaar schijfje voor luisteraars die niet vertrouwd zijn met de concepten van solo-improvisaties.
Meer over Colin Stetson
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
