Eric Vloeimans en Colin Benders (beter bekend als Kyteman, de hiphopper die vorig jaar met zijn rappende kompanen nog op Rock Werchter stond) zijn bijzonder gehypte muzikanten. Eerstgenoemde in het jazzvakje, de tweede geëerd als een zelfverklaard muzikale duizendpoot die overal mee wegkomt. Voor een stuk verdienen beide heren het dat ze op handen gedragen worden, want elk hebben ze voor hun genre een heleboel betekend. Vloeimans heeft onder meer met zijn band Fugimundi de Nederlandse jazz een flinke boost gegeven en Kyteman is het soort rapper die niet naar de meest eenvoudige grooves grijpt om zijn teksten gespuid te krijgen. Dat beide muzikanten elkaar nu vinden op 'Kytecrash' ging in Nederland dan ook niet onopgemerkt voorbij. Fans van beiderlei komaf wierpen zich op de plaat en even later kwam bij de media de uitspraak uit de bus dat dit "de 'Bitches Brew' van de Lage Landen" geworden zou zijn.
Zo goed toeteren als Miles Davis zit er voor Colin Benders nog lang niet in, maar dat compenseert hij door de inbreng van enkele vette beats en met de aanwezigheid van Pax, een van de rappers uit zijn hippe Kyte-clan. Ook voor Vloeimans gaat de vergelijking met Davis absoluut niet op: beiden hebben een totaal andere klank, hoewel ze allebei een coolness ambiëren en dat zowel in voorkomen als in muzikale stijl soms iets teveel willen kenbaar maken. Zonder Miles Davis geen 'Bitches Brew' en dus is 'Kytecrash' allesbehalve een parel van het voorspelde allooi. Benders en Vloeimans hebben in feite, in plaats van te experimenteren, een goed in het oor liggende mix hebben gemaakt van jazz met veel funkinvloeden en af en toe wat hiphop erdoorheen. Dat is precies wat Miles Davis op zijn laatste platen gedaan heeft, diegenen die nu door muziekhistorici met spijt in het hart worden vernoemd naast Davis' echte meesterwerken. Meer succesvol albums binnen het dankzij Davis ontsproten genre bestonden reeds, denk maar aan de samenwerking tussen Brandford Marsalis en Buckshot LeFonque. Pretenderen dat met 'Kytecrash' een totaal nieuwe combinatie op het podium staat, snijdt kortom geen hout. Al doen de muzikanten er zelf niets aan om de hype een beetje te temperen.
Hoe waardevol is de ontmoeting tussen Kyteman en Vloeimans, aangevuld met een ritmesectie, twee toetsenisten, een dubmachine en een melodica? 'Kytecrash' heeft in ieder geval een bijzonder feestelijke klank, die in de uitgesponnen nummers prachtig tot zijn recht komt. Benders bedient zich als trompettist vaak van de typische schetterende funky trompetsound: complexloos en recht door zee, maar met een bijzonder sfeervol resultaat. Uit Vloeimans' richting komen er meer nuances aangewaaid, maar ook hij stelt zijn spel volledig ten dienste van het populaire karakter van deze plaat. Bijgevolg hoort men hier geen uitgesponnen lyrische lijnen met verrassende wendingen, maar pittige improvisaties waar het vuur vanaf spat. Origineler en strakker kan men het allemaal wel bedenken, maar de combinatie van deze twee toeteraars blijft niettemin straf. Dit is vooral te danken aan het bezeten begeleidingskwintet dat het tweetal aanvuurt en de nummers (van naar sentiment neigende ballades tot up-tempo jams) doet verdrinken in de meest ranzige effecten. Zij zorgen telkens weer voor een enorme energieboost en laten nummers als 'Tribute to the Mighty 6' totaal ontsporen.
Spijtig is echter de inbreng van Pax, de rappende evenknie van Benders. Die brengt enkele niet bijster interessante teksten aan en tussen het scanderen, zingen of fluisteren, integreert hij af en toe een overbodig onomatopee. Via hem gaat deze plaat teveel de hiphopkant uit en dat is nu eenmaal een kader waar deze muzikanten als collectief niet binnen passen. Ten tweede hoort de luisteraar heel goed dat deze plaat in een korte tijdspanne is opgenomen. Kyteman gaat er prat op achteraf niet meer te hebben geknipt en geplakt in de nummers, maar daardoor zijn ook de mindere ideeën blijven hangen. Het totaalgeluid mist soms richting en onderhuidse spanning, en binnen een totaalconcept dat niet verpletterend "nieuw" klinkt, is dat uiteraard een probleem. Tot slot had 'Kytecrash' niet zoveel korte tracks moeten bevatten, want hoewel de uitgangspunten soms leuk zijn, wordt er muzikaal maar weinig uit sommige basisingrediënten gepuurd.
Ondanks bovenstaande punten van kritiek blijft 'Kytecrash' een degelijke plaat met verkwikkende en soms heerlijk provocerende nummers. Men hoort hoe muzikanten elkaar naar de limiet drijven en steeds verder in de clinch gaan. In dat opzicht is deze plaat inderdaad een "clash". Maar om van een botsing tussen genres te kunnen spreken, heeft Vloeimans te weinig pure jazz meegebracht en Kyteman teveel kant-en-klare hiphop. Onvolkomenheden genoeg dus, maar nog steeds een te genieten plaat.
