Het Japanse Coffins is een band die de term 'old school death metal' uitademt. Alles aan deze heren doet denken aan rauwe, rottende en slepende vuige metal: het getekende artwork compleet met lijken, de zompige en groezelige klank van de muziek, de laag gestemde gitaren, de eenvoudige songstructuren en de beerputgrom. Maar in wat ze doen, zijn deze heren wel uiterst goed en daardoor is 'The Fleshland' eens te meer een festijn voor de liefhebbers van bloederige death/doom.
Coffins heeft geen duimbreed toegegeven aan vernieuwing, dus liefhebbers kunnen opnieuw blindelings naar de platenboer hollen. Behalve de intro zijn er namelijk acht lappen rauw vlees te horen die misschien niet de meest opvallende songs aller tijden vormen, maar die als geheel lekker voort denderen als een niet te stoppen locomotief en die in essentie de meest pure vorm van death metal brengen die er nog te vinden valt. De songs zijn nooit hoogstandjes van technisch gepiel, maar daarentegen staat eenvoud centraal. Coffins gelooft er duidelijk meer in om een paar goede en pompende riffs te gebruiken dan zevenhonderd solo's of tempowisselingen. Die eenvoud en eerlijkheid maakt een groot deel uit van de charme van deze band en ze weten dat maar al te goed, want ze hebben hun kunst al jaren geleden geperfectioneerd.
Ergens heeft Coffins wel wat gemeen met het Nederlandse Asphyx: dat logge karakter dat uit elke porie ademt, die hang naar effectiviteit en eenvoud en de alomtegenwoordige groove die primeert... Coffins is in dat opzicht misschien de iets mindere van de twee, omdat Asphyx door de band genomen betere songs schrijft, maar dat neemt niet weg dat de etterende wonden die deze moordmachine produceert diep inhakken en vooral blijvend littekens achterlaten.
Rauw, bloederig, zompig en recht voor de raap: allemaal omschrijvingen die perfect passen bij 'The Fleshland'. Coffins blijft gaan voor de slagader en levert opnieuw een heerlijk lillend stukje death metalvlees af dat liefhebbers van het genre doet likkebaarden van plezier.
