Japanners zijn een apart volk, zeker voor Westerlingen. Nochtans beïnvloedt het Westen dat mysterieuze land vaak meer dan iemand zou verwachten. Een mooi voorbeeld daarvan is Coffins: wie niet beter wist, zou zweren dat deze heren medio jaren negentig uit Scandinavië zouden komen. Dat komt doordat de jongens een lekker potje old school death/doom neerzetten dat smaakt naar meer!
Hoewel de vorige langspeler al even geleden is uitgekomen, is 'March of Despair' een mini-album met hoop en al vijf nieuwe songs. Wat wel meteen opvalt, is dat de meer rommelige en rammelende aanpak van voorheen naar de achtergrond verdwenen is. Het geheel klinkt iets gestroomlijnder dan vroeger. Voor sommigen is dat allicht slecht nieuws, aangezien die lompe en krakende aanpak ook zijn charmes had, maar eerlijk is eerlijk: de nummers komen nu simpelweg beter tot hun recht. Dat Coffins iets strakker speelt, betekent niet dat dit plots makkelijk te verhapstukken is voor de meeste luisteraars: het blijft lompe en brute death metal, met knipogen naar de donkere atmosfeer van een Celtic Frost.
Zodra 'Till Dawn of the Dooms Day' (Engelse spelling of grammatica is niet meteen hun beste punt) losbarst, mag het feestje een aanvang nemen: bloederige en ranzige metal, quasi de hele tijd tergend langzaam dan wel hoogstens midtempo gespeeld, met sloten distortion op de gitaren en een bonkende, bijtende grom van elk instrument, het blijft een recept voor heerlijkheid. Het geheel is toch ietsjes intricater opgebouwd, en in plaats van doorgaans dezelfde drie akkoorden te blijven afhaspelen, durft hier en daar een voorzichtige solo opduiken, en zit er in het geheel meer afwisseling in. Echter, die subtiele verschillen veranderen niets aan de beukpartijen die Coffins tentoon spreidt. De putgrom is gelukkig onveranderd gebleven en blijft compleet onverstaanbaar, maar dat hoort er nu eenmaal bij.
Coffins is een van de weinige bands die overduidelijk eer betoont aan de oude Scandinavische death metal, maar tegelijk fris en puik blijft klinken. Dit schijfje is dan ook een geweldig zoethoudertje voor wanneer het volgende album eenieders voorhoofd inslaat met een voorhamer.
