Het onnavolgbare kwartet Codasync houdt ervan om luisteraars constant op het verkeerde been te zetten. Dat doen ze niet alleen in hun muziek, die geregeld alle kanten tegelijk uitgaat en toch netjes op de pootjes terecht komt, maar ook qua albums uitbrengen. De eerste was een mooi visitekaartje, opvolger 'In Galoré' een overdadig gearrangeerd meesterwerkje en nu is er 'Snacycod', dat een bocht van 180 graden maakt. Dat maakt de muziek er niet minder om, integendeel.
'Snacycod' is opgebouwd uit live-stukken en volledig geïmproviseerde songs, in tegenstelling tot de meticuleuze opbouw van het vorige album. Wie opnieuw een oceaan van arrangementen en een gestructureerde opbouw verwacht, is er na opener 'Full Nelson Oscar' compleet aan voor de moeite. De absolute waanzin die deze live-improvisatie is, klinkt ruig, geschift en toch ontegensprekelijk aanstekelijk. Terwijl drumbeest Matthias Meersmans ongemeen doortastend loos gaat, laten de snarenplukkers zich evenmin onbetuigd en dankzij een arsenaal aan effecten en een vlekkeloos gevoel voor timing laat dit ruige stukje chaos zich haast temmen. Haast.
'Pavarudy' en 'Becan's Tide' zijn dan weer een ander paar mouwen. Haast als tegengif voor die geweldig brute opener laten de jongens hier hun gevoelige kant zien. Beide songs zijn veel rustiger en langzamer van opbouw, en dankzij zweverige tonen en uitgekiende riffs krijgen de songs soms haast Hawkwind-achtige allures. Dat zweverige karakter betekent niet als zouden er links en rechts geen weerhaakjes in zitten, maar dat heeft meer te maken met de soms spacy opbouw van het geheel. Vooral het uitgesponnen 'Becan's Tide' (wie heeft er de Antwerpse tongval in herkend?) is als wiegen op een vreemde oceaan, met het gevoel als zouden er haaien in aantocht zijn.
Ook 'Peculiar Yolk' en 'Doc Nacy's' zijn verfrissende en eveneens verrassende tracks, die laten horen waarom Codasync zo naadloos erin slaagt om alle kanten tegelijk uit te gaan en toch coherent te klinken. Het grootste verschil met de vorige platen is dat, door het improvisatorische karakter van de songs, de heren minder zeven songs tegelijk spelen, maar eerder de groove voorrang geven. Hierdoor klinkt het geheel ogenschijnlijk eenvoudiger, maar dat is slechts schijn en een toonbeeld van de beheersing waarmee geïmproviseerd wordt.
Met 'Snacycod' heeft het kwartet opnieuw een ander aspect van hun persoonlijkheid laten zien, namelijk dat van de ingetogen improvisatie (nu ja, op de waanzinnige opener na dan). Daardoor kan eens te meer besloten worden dat de enige constante in het werk van Codasync is dat er geen constante is. Het maakt een mens enkel nieuwsgierig naar wat de volgende zet zal zijn. Maar tot het zover is, mag men met een gerust hart 'Snacycod' in de armen sluiten.
