Het was de vraag of de heren van Codasync genadeloos verder zouden gaan op de lichtjes geweldige trip die hun vorige schijf 'Mows Arred' was. Hoe verbetert een mens immers een bijzonder smaakvolle cocktail van quasi elk muziekgenre waar achter elke hoek verrassingen sluimeren en nooit gebeurt wat verwacht wordt? Nou, die vraag heeft meteen een antwoord gekregen dankzij 'In Galoré': niet alleen gaat het viertal verder waar de vorige plaat ophield, het totaalgeluid is zowaar helemaal opengetrokken en heeft dankzij een verder uitgebreide totaalklank nog meer interessants prijs te geven.
'Substituent Hump' is Codasync pur sang: een bijna argeloos ronddartelend nummer met heerljke pop- en jazzinslag, dat dan weer genadeloos aan flarden wordt getrokken door een razende blastbeat om vervolgens via een hele resem zijsporen weer bij start aanbelandt. 'Centipede Jackomino' klinkt precies zoals de titel aangeeft: een song die van alle markten tegelijk thuis is, maar toch vloeit met een heerlijk tempo dat een mens haast zou doen vergeten dat er allerlei geflipte tempowisselingen dan wel melodiespelingen op de luisteraar afkomen.
Maar er is wel degelijk ruimte voor iets anders: 'Sideways Sunrays' is met voorsprong het langste nummer van de plaat en bouwt haast filmisch op. Met langzame halen strijken de heren hun penseel over het muzikale palet en de luisteraar kan maar beter zorgen dat hij mee is. Dit haast introspectieve geheel zweeft voort op een bedje van zachte gitaren en is in wezen een uitgebreide soundscape die niet zou misstaan op een of andere soundtrack.
Dat Codasync spelen met woorden als handelsmerk gebruikt, is ook hier weer een feit. Vandaar dar de prijs voor leukste songtitel deze keer met overtuiging gaat naar 'Wokkin' With Dinah's Sours'. Het nummer zelf klinkt overigens net zo geestig en aandoenlijk als de titel aangeeft, maar wel steevast met die typische touch die dit kwartet zo eigen is.
Hoewel de basis van Codasync dezelfde blijft (spelen met invloeden en tempo, atypische overgangen), hebben de heren deze keer veel meer in de muziek gestopt: 'In Galoré' heeft meer effectjes en vooral een uitgebreid arsenaal aan blazers, daar waar het de vorige plaat louter vier 'traditionele' instrumenten betrof. Dat zorgt dat er elke luisterbeurt opnieuw dingen te ontdekken vallen en dit album dus openbaringen blijft prijsgeven. En zijn net dat niet de albums die het langst bijblijven?
Meer over Codasync
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
