In 1990 (Cent Nonante Neuf) is dit collectief geboren, en de voorbije dertien jaar zijn ze intensief bezig geweest met hiphop. Voor deze Brusselse rappers was de stedelijke jungle het ideale decor om hun levensstijl vorm te geven. Grootgebracht met de spraycan, vechtpartijen en nachtjes brommen, ontbreekt het deze posse niet aan streetcredibility. Wat totnogtoe wel ontbrak was een album, toch wel de kroon op het hiphop werk. Vandaar zetten ze de spuitbus even aan de kant, en namen ze de micro in de hand.
Het is alsof deze CD met volle kracht tegen de muur kan worden gesmeten, en toch zal hij niet kapot gaan. CNN levert een degelijke plaat af, waarop vooral vastberadenheid en overtuiging klinken in hun stem. Geen enkel nummer is een uitzondering op dit gebied (behalve de 'interlude' waar ze even live aan het werk te horen zijn) en hun werk kadert bijgevolg volledig in het geheel van volwassen hiphop die niet overkomt als wat acteren, of erger nog 'fake'. Het is goed hoorbaar dat er lang aan de teksten is gesleuteld met het oog op ritme. De lettergrepen lijken bijna steeds met de beats van DJ Keso te versmelten tot een amalgaam dat de sfeer van nachtelijke metrostations, Brusselse achterbuurten en onrecht oproept. Dat is knap en verdienstelijk werk, maar toch mankeert dit album hier en daar wat panache. Er wordt wat te weinig met de stem geëxperimenteerd, en men krijgt de indruk alsof de rappers zich een beetje verstoppen achter de beats. Er is niemand die eens luidkeels gilt, kucht of zijn teksten 'spuugt'. De klanken van de verschillende rappers liggen dan ook dicht bij elkaar, en dat maakt het moeilijk om echt persoonlijkheden te onderscheiden in deze groep. Het werk van DJ Keso beperkt zich tot af en toe het vinyl beroeren, maar zijn beats klinken, net zoals de rappers, niet vernieuwend. Het zijn die hiphop beats die precies al tien keer eerder gebruikt zijn, en daarom ook niet echt meer aanspreken. Bij het beluisteren blijft vooral het nummer 'Balafre' in het hoofd hangen, waarop een aanstekelijke lo-fi melodie moeilijk te weerstaan is. Een grappige, en dansbare orgelklank zet 'Ou tu crois qu'on va...' alvast op weg om vele Brusselse achterwerken te doen wiegelen. Het wordt eerder grappig wanneer gastrapper Toni L in het Duits zijn zegje komt doen op 'Connexion'. Deze nummers bewijzen dat CNN goed begrijpt in welke richting de muziek moet gaan, maar dit niveau wordt niet in de andere nummers teruggevonden. Originaliteit, spitsvondigheid en humor ontbreken toch net iets te veel om van dit album een meesterwerk te maken. Starflam hoeft voorlopig niet te vrezen om naar de kroon gestoken te worden.
Meer over CNN199
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
