Een plaat de die titel ‘Mostly Harmless’ meekrijgt, impliceert dat er ook ‘something harmful’ aan de gang is. En dat was bij het Gentse Cloon altijd al het geval. De gedaanteverandering die het kwartet op vijf jaar tijd heeft ondergaan is indrukwekkend, maar de aanslag op de trommelvliezen blijft. Waar de oude Cloon nog zwoer bij een cocktail van stoner en melodieuze jumpmetal, is de punkspirit anno 2011 duidelijk komen bovendrijven. Dat leidt tot een knaller van een tweede langspeler vol woede en energie. Maar dat brengt ook een in een keurig boek verpakte release met een tijdreis van dertien avontuurlijke songs die knipogen naar mathrock, jazzmetal of zelfs funky structuren.
In feite presenteert de huidige Cloon een heus carnavalsfeest met vele verschillende maskers. Een grove sound en schreeuwerige zangpartijen zijn vaak aanwezig, maar ook weer geen constante. Wat wel blijkt, is dat ‘Mostly Harmless’ een keurige blend is van invloedrijke bands uit de jaren ’90. Funky baslijnen uit Primus, hoekige, jazzy gitaarstructuren van Fugazi of pure slapstick gekte in een Zappa-alike als ‘Bingo’ vinden allemaal een weg op dit album. Opener ‘Bananas’ gaat zelfs voor pure anarcho-speedpunk op een skaritme waarmee de Londense working class uit de jaren ’70 de nodige eer wordt aangedaan.
Grappig genoeg weet de band in al deze diversiteit toch een eigen gezicht te bewaren. Zanger Tom Claus verrijkt zowel de meer rustige songs als de vele energiekopstoten op dit album met zijn melodieus geroep om even later in een groezelige intimiteit te duiken. Daarnaast is dit duidelijk een gitaarband pur sang. Tegen elkaar opboksende bas- en gitaarlijnen klinken erg berekend en beredeneerd in het korte ‘The Itch’, dat met zijn vreemd aanvoelende ¾-maat toch mooi uitmondt in een pittig stukje rockgeweld. Het duister scherende en marcherende weerwolfnummer ‘Halftooth’ bevat een telefoonenquête waarbij een moeder wordt ondervraagd over het wangedrag van haar zoon (“Did your son walk on water / did he fly or ever eat human flesh?”). Het duizelingwekkende ‘Elohim’ biedt dan weer drie minuten heerlijk doordravende rock’n’roll met ver weggetrokken zang en een stevig stukje stoner vulgariteit.
Tegen het eind van dit album verruimt Cloon zijn horizonten nog meer. De snelle, energieke songs maken plaats voor uitstapjes richting rockballades zoals de kalme afsluiter ‘My Varnishing Twin’ die de cd een open einde meegeeft. Of wat te denken van een song als ‘Your Lungs, My Air’ waar Cloon afstapt van het maken van drie minutennummers om meer dan het dubbele van de tijd in een opklimmende psychedelische mallemolen te kruipen?
Uit ‘Mostly Harmless’ blijkt dat Cloon een stevige eigen plek verdient in de rijke ondergrondse scene der stoere Vlaamse gitaarbands. Woeste energie en melodieuze kwaliteit worden op een mooie en erg diverse manier verzoend. Het siert platen als deze verborgen te blijven voor een groot publiek, hoewel ze anders verdienen. Om alvast wat extra kruiden in de pan te gooien: een tour met Clawfinger, plek op het hoofdpodium van Sziget of nominatie voor een Idependent Music Award met Ozzy Osbourne in de jury staan alvast op de cv van deze band.
