Inderdaad, John Lennon is al enige tijd dood. Als frontman van The Beatles en ook op zijn eentje heeft deze wereldkunstenaar allicht een grote aanzet gegeven voor de ontwikkeling van het muzikale landschap. Naar aanleiding van 25 jaar 'moord op John', heeft muziekauteur Robert Van Yper een eigen analyse gemaakt van de man zijn leven aan de hand van muziekteksten en –frasen. Voor de muzikale aanvulling bij dit boek heeft de Vlaamse schrijver rockpoëet Kloot Per W gecontacteerd, die momenteel in Clone een nieuw artistiek leven gevonden heeft door het coveren / herwerken van liedjes met behulp van een leger bevriende muzikanten. Reeds snel werd uit alle hoeken voldoende respons gevonden om een bijdrage te leveren aan deze erg aparte tribute-cd.
De plaat bevat een aantal opmerkelijke bijdragen. Zo bleek J.J. Burnell van The Stranglers erg enthousiast om de grote plas over te steken en een eigen interpretatie aan 'I Am the Walrus' te geven. Dat is meteen het eerste hoogtepunt van de cd. Met metaalachtige celloklanken en pianobegeleiding krijgt dit nummer een mooie mystiek mee. Verder levert de unieke combinatie Miek en Roel vs. Mauro ook een opvallende versie op. Het poppy ingezongen 'Nowhere Man' wordt door mijnheer Pawlowski met metaalachtige distortion verstoord en een zwaar overstuurd eindgeluid houdt het midden tussen schoonheid en vuile klanken. Op die manier zijn er niet enkel erg speciale, maar ook subtiele en aardige versies te genieten van Wim Punk ('I Call You Name'), Bert Deconinck ('Working Class Hero') of Riguelle, Hautekiet en Axl Peleman ('Watching the Wheels'). Zij kozen immers voor de aanpak van weinig eigen inbreng en doen daarmee de originele liedjes alle eer aan. Ook het traag slepende, samen gezongen 'Instant Karma' is door William Souffreau en Fred Angst prima benaderd.
Zoals bij vele 'tributes' verbrandt de plaat zich echter aan een overdaad liedjes (18 tracks, een verborgen nummer en vier bonus mp3's), waarvan een groot deel van middelmatige kwaliteit. Zo doet een oude Belg als Hanske Stevens (the Paranoiacs) Lennon weinig eer aan met rechtdoor dravende punkversies van 'Gimme Some Truth'. Ook wat The Incredible Time Machine met het erg mooie 'Lucy in the Sky with Diamonds' doet is gruwelijk: een platte latinobeat en wat wauwelende elektronische effectjes halen al het gevoel uit dit nummer weg.
De idee achter de cd is natuurlijk mooi: eer betonen aan een der grootste liedjesschrijvers uit de muziekgeschiedenis. Helaas heeft niet iedereen op 'Imagine No John Lennon' het schijnbaar zo begrepen. De plaat doet vaak toch hunkeren naar de zo krachtige originele werken. Het schrappen van een zestal mindere bijdragen en de bonusnummers zou de kwaliteit zeker ten goede komen, maar zo mocht het dus niet zijn.
Meer over Clone0.2
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
