Hoe mooi vergelijkingen ook zijn, ze gaan zelden op. Zoals An Pierlé niet zomaar de Belgische Tori Amos is, zo kan Sioen moeilijk zonder meer de mannelijke Pierlé genoemd worden. Dat Cloé du Trèfle (Cloé Defossez) noch de vrouwelijke Sioen is, noch de Vlaamse Pierlé is, wordt ondanks het hoge "meisje aan de piano"-gehalte van de cd 'Sapristi' snel duidelijk. Defossez laat de effecten en het kattige van Pierlé voor wat ze zijn, evenals de vlotte drive van Sioen. In de plaats komen Franse liedjes over verloren liefdes, gezongen met een licht hese stem en melodielijnen die zweven tussen expliciet melodisch en de voor Fransen zo herkenbare, praatachtige zangpartijen. Niet alle songs zijn van hetzelfde niveau (bij sommigen is het muzikale materiaal net iets te dun), wat niet wegneemt dat er aardig wat verslavend tracks te horen zijn.
Het beeld van het meisje aan de piano is trouwens voor 'Sapristi' geen faire beschrijving, want slechts op drie nummers wordt deze minimale bezetting gebruikt. In andere nummers worden de arrangementen meer uitgewerkt, soms door Defossez alleen. Op bas, gitaar, piano en al programmerend weeft ze dan zelf een instrumentaal webje rond de zangpartijen. In 'Rencontre du Xème Type' levert dit alleen werken een wat minder resultaat op, met name door de stroef klinkende begeleiding. Op andere momenten werkt het beter, zoals in 'Petit Présent' waar het programmeren van speelgoedachtig getingel resulteert in een wiegeliedje, terwijl de verfijnde elektronica in de titeltrack vaag iets van Lali Puna heeft. Defossez haalt bijlange niet het niveau van deze Duitse elektropopband, maar mooi is het arrangement wel. Door subtiele verschillen van strofe tot strofe en van refrein tot refrein blijven de beperkte middelen boeien.
Aan de extreme overzijde van deze beperkte bezettingen staat het rijke, ambitieuze en luxueuze geluid van 'Hors du Temps' en 'Drôle de Scénario'. Het eerste is breed, romantisch en zelfs filmisch van opzet. Het tweede vertoont gelijkaardige kenmerken, maar wordt verder bijgekleurd door jazzy reflexen in de blazers. Door op deze ambitieuze, maar ook op minder ruim georkestreerde tracks de partijen van de strijkers, blazers en harp te laten spelen door de echte instrumenten wint de cd aan warmte. Iets waar de onaardse klanken van de ondes martenot (een voorloper van de synthesizer) ook aan bijdragen. Het valt trouwens op hoe een nummer als het openende 'Instant Flou', met de heel natuurlijke tempoveranderingen en het weer geregeld wisselende arrangement, meteen de sympathie weet op te wekken. Defossez zet in met een pompend harmonium en de strijkers die over het nummer gedrapeerd worden, wisselen geregeld van dikte: van spookachtig ijl en hoog naar laag brommend of golvend. Voor het o zo typisch Franse, funky popgeluid is het wachten tot 'Nuit Timide'. Dat sommige luisteraars bij dit wel erg vlotte nummer zullen afhaken, neemt niet weg dat ook deze track eigenlijk best schattig klinkt.
'Sapristi' is geen grootse cd, maar met een aaibaarheidsfactor van 10 kan de repeat-toets voor deze cd wel dienst doen.
Meer over Cloé Du Trèfle
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
