Niet dat de naam Clinton Fearon veel zal zeggen, maar als verteld wordt dat de man zo’n twee decennia deel uitmaakte van het legendarische Jamaicaanse vocale trio The Gladiators, moeten de oren toch tussen de dreadlocks gespitst worden. Eind jaren ’80 verhuisde de man naar Seattle om op zijn eentje nog negen soloplaten uit te brengen. Voor de tiende op rij, ‘Heart and Soul’, heeft de rasta het anders aangepakt. Het album bevat akoestische bewerkingen van twaalf hits die hij voor The Gladiators schreef, maar distantieert zich tegelijkertijd van plat covergedrag.
Fearon heeft de liedjes immers van naald tot draad uitgekleed. Met akoestische gitaar, bas, handpercussie en zijn warme, ontvankelijke stem keert de man terug naar het verleden, maar plaatst zich tegelijkertijd in het heden. Dit zijn rootssongs, maar herwerkt tot een geheel vorm van basisreggae. Toch is ‘Heart and Soul’ verre van saai. Telkens zoekt Clinton Fearon een apart ritmisch patroon op van enkele basisnoten, een slaggitaartje en geklop op de klankkast, af en toe aangevuld met tamboerijn, koebel of vibraslap. En die aanpak werkt. Op die manier krijgt de man immers de nodige ruimte om songs als ‘Let Jah be Praised’ heerlijk traditioneel in te vullen met samenzang in balladevorm. ‘On the Other Side’, dat bijna op vijf minuten afklokt, gaat eveneens voor sober en rootsy. Zeker de inleiding met een enkele slag op de snaren, tikkende tamboerijnbelletjes en “na na na”-zang, is het toppunt van reggaeminimalisme. Maar geleidelijk aan komen daar ondersteunende backings en een leuk hobbelende baslijn bij, tot een soort van gospelsong ontstaat.
Ook zowat de bekendste Gladiators hit ‘Richman Poorman’ wordt ontrafeld tot zijn basisvorm, en met een heerlijk tokkelritme en een rollende gitaarriff opnieuw in elkaar gezet. Daarmee zet Fearon het nummer geheel naar eigen hand. En hoewel hij in ‘Let Jah be Praised’ beklemtoont “remember I am not a preacherman”, klinkt Clinton Fearon in zijn korte en krachtige frasen telkens erg oprecht. De vele Jah’s en “we shall overcome”-boodschappen op dit album klinken dan ook heerlijk vanuit het hart.
Deze akoestische reggaeplaat klinkt ondanks zijn vaak erg sobere inhoud dus avontuurlijk en gevarieerd. Het Afrikaanse accent van percussie en bijzondere riddims, zorgt voor een universele uitstraling die het Jamaicaanse eiland ver achter zich laat. En toch gaat het hier duidelijk om rootsreggae en het Gladiators-patrimonium. Wonderlijk.
