Veel muzikanten hoeden er zich vandaag de dag voor om met de historische uitvoeringspraktijk geassocieerd te worden. Niet zelden blijken authenticiteitsfreaks immers fanatici te zijn, die over futiliteiten vallen of het meesterschap van opnames op een modern instrumentarium in twijfel trekken. De beste houding voor solisten en dirigenten die historische instrumenten hoog in het vaandel dragen, blijft er dus een van evenwicht: af en toe moet men toch door de vingers kunnen zien dat de omstandigheden waarin een componist aan muziek werkte, niet ideaal waren in vergelijking met wat men vandaag aan klank of textuur uit een instrument kan halen. Niet toevallig drukt pianist Alexei Lubimov de luisteraar via het cd-boekje meermaals op het hart dat zijn keuze voor twee klavieren uit het eerste deel van de vorige eeuw geen oorsprong vindt in het idee dat alleen zo recht kan gedaan worden aan de muziek van Claude Debussy. Wel was Lubimov gefascineerd door de klank van beide piano's en vond hij ze qua timbre wonderwel passen bij de twee boeken met 'Préludes' die Debussy naliet. Kortom was het geen actief streven naar authenticiteit, maar het toevallig treffen van twee uitstekende instrumenten die Lubimov er toe bracht om deze geweldige werken op cd te plaatsen.
Twee verschillende piano's nemen voor repertoire uit eenzelfde periode zou een vorm van maniërisme kunnen zijn, maar dat kan men Lubimov niet verwijten. De manier waarop hij de werken interpreteert, laten immers horen dat de pianist zijn instrumenten inderdaad als een troef in de strijd kan werpen. Het eerste boek preludes speelt de solist op een Bechstein die Piano's Maene nog achter de hand had. Geweten is dat Debussy meende dat zijn werken best tot hun recht kwamen op dat merk klavier (van Franse pianogiganten als Pleyel en Érard moest de componist niets weten), maar dat is voor Lubimov niet de aanleiding. De piano liet hem toe alles te fraseren zoals hij zelf wou en inderdaad zijn de karakters binnen deze opname heel helder. De laatste, parelende preludes maakt Lubimov tot vertier, terwijl de voorgaande mystiek of plechtstatig kunnen klinken. Het tweede boek, waarvoor de pianist teruggrijpt naar een instrument uit de Poolse ambassade in Brussel (gedateerd 1913), zijn vaker etherischer, waardoor ze aansluiten bij de eerste preludes uit het eerste boek. Hoe dan ook zijn volgordes niet belangrijk, gezien de componist de bundels niet bedoelde om integraal op te voeren. Toch werpt het bewaren van de volgorde van publicatie hier zijn vruchten af, alsof na het doorlopen van een heleboel sferen uiteindelijk de cirkel wordt rond gemaakt.
Om niet schools twee schijfjes tot bij het publiek te brengen, voegt Lubimov ook twee stukken toe waarvoor hij zijn collega Alexei Zuev optrommelde. De 'Trois Nocturnes' in de pianobewerking van Ravel komen bijgevolg op het einde van de eerste cd aan bod: prachtige werken natuurlijk, hoewel deze transcriptie voor twee piano's in geen enkel opzicht kan tippen aan de orkestratie van de meester zelf. Daarnaast opent de tweede cd met alweer een transcriptie, deze keer van 'Prélude à l' après-midi d'un faune'. Ook hier blijkt de alternatieve versie het origineel zelfs niet te benaderen, maar toch zijn het aangename extra's die de opname een wat meer gediversifieerd karakter geven. Lubimov, een uitstekend musicus, maakt met zijn intelligente, humoristische en vooral erg kleur- en contrastrijke lezingen een feest van deze opname. Anderzijds moet het gezegd dat dit het jaar 2012 is: een tijd waarin opnametechniek de luisterervaring wezenlijk beïnvloedt en waarin men kritisch tegenover het gegeven opnameklank mag staan. Die is hier helaas wat mat: ligt dat aan de piano's, of aan label ECM? De opname, die tot stand kwam in de Sint-Pieterskerk van Leut, bevat een fractie ruis en de snaren werden duidelijk niet van vlakbij opgenomen. Dat creëert letterlijk en figuurlijk een spijtige "afstand" tot de muziek. Hoe vakkundig Lubimov de preludes ook uittekent, door dit kleine minpunt blijven ze halvelings onbestemd.
