Op het cd-schijfje van 'Body Riddle', het derde album van Clark, staat een zwerm vogels die vanuit het centrum vertrekken om dan in een wirwar uit elkaar te vliegen. Het beeld geeft perfect de muziek van deze Brit weer: een explosie aan elementen die alle kanten uitvliegen, maar samen een mooi geheel vormen.
Toch blijft het explosieve wat binnen de perken op het derde volwaardige fullalbum van deze Warp-artiest. Chris Clark gromt en stampt niet meer zoals op zijn voorgangers 'Clarence Park' (2001) of 'Empty the Bones of You' (2003).
Zo duurt het drie nummer voor Clark de waanzin uit de fles laat. Opener 'Herr Bar' speelt met belletjes en drumpartijen die braaf plaats laten voor elkaar. Wanneer er een zekere vuilheid door de beats trekt, klinkt die weinig overtuigd. 'Frau Wav' doet het met strijkers die drums en beats overstemmen om over te gaan in de makke elektronica van 'Springtime Epigram'.
Bij het begin van 'Herzog' blijkt deze onderkoeldheid echter een bewust gezochte diepte van waaruit de écht geschifte beats en melodieën kunnen opwellen. De schelle blieps vliegen alle kanten uit in 'Herzog'. Onderhuids tikt er een klok mee, de adrenaline begint te stromen. En dan begint Clark er echt aan: 'Ted' is een stuk rauwe digitale funk, 'Roulette Thrift Run' mept daar nog een stuk jazz bij waarbij een donkere beebopstem wordt opgejaagd door beats en drums die niet veel goeds van plan zijn. 'Vengeance Drools' en 'Matthew Unburdened' lijken dan weer slechte soundtracks die een hiphopbewerking krijgen van overstuurde bassen.
In 'Night Knuckles' brengt Clark een ode aan Aphex Twin door kinderlijke riedeltjes in een hoger tempo te trekken. Toch, waar het bij Aphex Twin ergens geniaal uit de bocht zou vliegen, houdt Clark zijn bassen en beats voor zich. Afsluiter 'The Autumnal Crush' haalt, voor de eerste keer, de schurende beats helemaal boven om dan wat overbodig in het geluid van een aanspoelende zee te vervloeien. De piano doet nog iets dreigends, maar de luisteraar weet ondertussen dat blaffende honden niet bijten.
Het was Clark zijn intentie om van 'Body Riddle' een meesterwerk te maken. De promotekst gewaagt zelfs van "één van de meest originele albums van het jaar, dat de leegte opvult binnen het elektronische genre geslagen door de afwezigheid van de echte durvers". Clark had dus grote ambities met deze 'Body Riddle', maar hij kan ze net niet invullen. De leegte wordt tegenwoordig opgevuld door de muzikale belhamels van Modeselektor.
Veel hangt natuurlijk af hoe het album benaderd wordt. Wie een meesterwerk verwacht volgens de normen van "de echter durvers" (Aphex Twin, Autechre, Squarepusher), komt bedrogen uit. Daarvoor blijft Clark te braaf en toont hij onder de laag van beats en blieps net niet genoeg durf en genialiteit. Wie met onbevangen oren begint te luisteren, vindt een heel aanstekelijke plaat vol verrassingen in de traditie van Amon Tobin. En dat is uiterst charmant gezelschap.
Meer over Clark
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
