Laat het een verdienste zijn, maar ook een vloek wanneer niemand minder dan David Lynch je muziek oppikt en besluit als beschermheer op te treden. Zowel verwachtingen als de kwalitatieve lat worden immers erg hoog gelegd, zo zal het topmodel en allround zangeres Chrysta Bell inmiddels wel ondervonden hebben. Gelukkig presenteert de muze - die ook ondermeer met Donovan, Brian Setzer en Willie Nelson het podium deelde - dromerige, sfeervolle elektropop die perfect te rijmen valt met de mysterieuze films waarmee de regisseur zo legendarisch werd.
De drie songs tellende ep ‘Friday Night Fly’ is een voorbode voor het spoedig te verschijnen debuut ‘This Train’ en verraadt alvast een voorliefde voor duistere, nachtelijke taferelen. De lange rosse Amerikaanse met bleke huidskleur en volle rode lippen, leent zich overigens prima tot een laatavond-ballroomkader. Semi-akoestische songs worden gedreven door een trage, expliciete beat en verrijkt met een breed palet achterliggende sfeerkleuren. Dit album straalt pure intimiteit en geborgenheid uit.
Opener en titeltrack ‘Friday Night Fly’ gooit het op een slepend, mechanisch triphopritme dat veel ruimte creëert voor de wat kille, met veel galm bewerkte zangstem van Bell. Diepe bastonen brengen gelukkig een zalvende gemoedelijkheid in deze op zich erg sensuele, droge song. Opvolger ‘Right Down to You’ toont nog meer aan dat de diva goochelt met effecten en diepgang, veroorzaakt door stiltes, reverb en echobewerking. Zelfs de sissende drums zijn technisch stevig bewerkt in een kille eindklank. De mijmerende “hmmmm”-achtergrondzang en open slide-akkoorden rekken het geheel, terwijl Chrysta Bell met een warme, soulvolle stem vol affectie haar liefde aan een onbekende man betuigt. Erg broos en secuur schuurt ze in vocale dieptes om als een engel naar de hoogste regionen te klimmen in dit bloedmooie nummer.
Afsluiter ‘All the Things’ bevindt zich nog het meest in hoge sferen. Een behang van ijle windgeluiden en ongrijpbare toetsen, een stem die rondzweeft in een echokamer en verder een erg spaarzame inkleding, zetten de stem van de zangeres centraal. Die loopt over van smart en pijnlijk gemis.
De sinistere, mysterieuze popmuziek van Christa Bell is een streling voor het oor. Elektronica is hier niet de drijfkracht, maar biedt een mooi afgemeten ondersteuning. Dit sfeervolle elpeetje is een vat vol emoties. Geen wonder dat Lynch voor deze dame gevallen is, de kans is groot dat er erg veel zielen volgen.
