'Ulisses' is het nieuwste album van de jonge Portugese zangeres Christina Branco, die de opvolgster van fadolegende Amalia Rodrigues zou zijn. De mythe van Ulysses met zijn "reizen, avonturen, dooltochten, liefde, vertrek en terugkeer" is de inspiratie voor dit album. "The myth of Ulisses could have been the origin of the Portuguese Saudade, this fatalistic nostalgia, marked by waiting, so linked with the sea and the uncertainties it generates." Branco experimenteerde op vorige cd's al met de vorm van fado: 'Sensus' had een erotische thematiek. Op deze plaat gaat ze nog een stapje verder weg van de pure fado, soms tot op het commerciële af. Dit blijkt uit de nummerkeuze van het album: met 'A Case of You' van Joni Mitchell en 'Liberté' van Paul Eduard probeert Branco een breder publiek te bereiken.
Opener 'Sonhei que Estava em Portugal' is een prachtig a capellanummer waarin Branco droomt dat ze in Portugal is. Haar zweverige, frêle stem galmt warm door de boxen met een enorm gevoel voor ritme, aanzet, toonvastheid en emotie. Branco is een meesteres om dat nostalgische, donkere Portugese gevoel om te zetten. Het lied gaat naadloos over in 'Alfonsina y el Mar' van Ariel Ramirez. Branco zet hier een ferme vocale presentatie neer die fijngevoelig (doch niet erg origineel) wordt begeleid door een vleugelpiano. Een akoestische gitaar komt soms invallen met een korte, geladen solo. De piano pikt dan subtiel in op de gitaarmelodie en gaat er mee in dialoog wat resulteert in een beheersd, klassiek samenspel.
'A Case of You' breekt volledig de sfeer van het album. Er wordt na vier nostalgische Portugese nummers overgeschakeld naar het Engels en dat gaat Branco minder goed af. Haar anders zo sensuele, breekbare stem wordt in de Mitchell-cover gebruikt als een cliché van een goedverkopende popballad. Ook al is haar uitspraak perfect, de weemoed en het verlangen die ze in haar Portugees legt, ontbreekt hier pijnlijk. Eén van de hoogtepunten van de cd is ongetwijfeld 'Choro'. Branco's stem bewerkt ijzingwekkend de trommelvliezen met haar intense stembuigingen en gevoelige accenten in zowel ritme als melodie. De begeleiding is vrij sober en eenvoudig, zoals in de meeste nummers op deze plaat. Piano en gitaar spelen vaak de melodie unisono, waardoor er van harmonieuze diepgang op deze plaat niet echt sprake is. Dit doet Branco's stem dan weer beter uitkomen, en haar timbre gaat tot op het bot.
De sfeer van 'Ulisses' is steeds licht bedroevend en pakkend. Dit is vooral te danken aan Branco's vocale kwaliteiten. 'Ulisses' richt zich als plaat meer naar de wereld. Dit is geen pure fado meer, traditionalisten zullen hier vast over struikelen, maar er zitten wel enkele fonkelende pareltjes van nummers tussen.
Meer over Christina Branco
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
