De laatste jaren is de uit Peru afkomstige Gentenaar Christian Mendoza uitgegroeid tot een begrip binnen de lokale jazzscene. Hij was de voorbije jaar niet alleen geregeld bezoeker van concerten, minstens even vaak stond hij zelf op de planken in tal van formaties. Zijn bekroonde groep Bender Banjax mocht bijvoorbeeld het Gent Jazz Festival 2009 openen en daarnaast heeft Mendoza ook een trio, speelt hij in de groep Gowk en komt hij in de schijnwerpers als pianist bij Lady Linn (als een van haar Magnificent Seven). De Christian Mendoza Group kwam tot stand naar aanleiding van OdeGand 2008 en toen al wist Mendoza het kruim van de Belgische jazzmuzikanten te strikken. Zo geniet Ben Sluijs al langer erkenning als een van de meest begaafde muzikanten binnen dit land en Joachim Badenhorst is bezig eenzelfde status te verwerven, waarvan getuige zijn succesvolle tour bij JazzLabSeries eind vorig jaar. Drummer Teun Verbruggen wordt dan weer gelinkt aan formaties als het Jef Neve Trio, Flat Earth Society en Othin Spake, drie totaal verschillende groepen waarin hij een prominente rol vervult. Tot slot vervolledigt Brice Soniano het kwintet, iemand die al langer met Badenhorst samenwerkt en zich op deze plaat laat gelden als een melodieus en veelzijdig bassist.
Veelzijdigheid is overigens een kernwoord dat 'ARBR'-EN-CIEL' kentekent. Van stevige up tempo-nummers valt de luisteraar in zachtzinnige en breekbare ballades, die zich dankzij hun gelaagdheid onderscheiden van meer oppervlakkige soortgenoten. Daarnaast schuwt de Christian Mendoza Group ook het experiment niet. Teun Verbruggen pakt uit met heerlijk onregelmatige ritmes en komt met zijn typische elektronische effecten aanzetten. Sedert hij die integreert in zijn andere groepen hebben ze hier geen bijster originele werking meer, maar ze dragen een energieke sfeer uit en dat is uiteraard het voornaamste. Het grootste surplus komt echter van beide blazers: Joachim Badenhorst laat zijn (bas)klarinet en tenorsax soms stevig schallen en durft een heel eind te gaan. Sluijs opteert af en toe voor dezelfde optie, maar plaatst ook lyrische lijnen, waar Badenhorst dan weer met graagte op inspeelt. In verhouding tot hun beider inventiviteit is Mendoza zelf een eerder traditioneel baken dat deze plaat met beide voeten op de grond houdt. In 'Canon 1 (rood)' knipoogt hij naar klassieke muziek en zijn improvisaties over de hele plaat heen houden het midden tussen artisanaal denkwerk en meer funky spel. Hetzelfde geldt overigens voor Brice Soniano, wiens discrete aanwezigheid resulteert in geestige klemtonen. Opvallend voor een groep rond een pianist is echter het gegeven dat Mendoza zichzelf redelijk ver naar de achtergrond heeft (weg)gemixt. Als commentaar bij zijn huidige tournee voor JazzLabSeries was reeds te horen dat de piano live soms helemaal naar de achtergrond verdwijnt. Dat getuigt misschien van een soort bescheidenheid, maar tevens zorgt het voor een onevenwicht dat ook op de plaat, zij het in beperkte mate, aanwezig is.
Waar het optreden van de Christian Mendoza Group tijdens het Gent Jazz Festival 2009 een band liet horen die nog op zoek is naar een specifieke sound, biedt 'ARBR'-EN-CIEL' nog steeds een groep die veel kanten tegelijk uitwaaiert. Het siert Mendoza dat hij zijn muziek niet in een specifiek hokje wil onderbrengen, maar het nieuwe album mist hierdoor wat consistentie. Tijdens de rit gaat het een beetje storen dat de nummers elkaar zomaar lijken op te volgen en het totaalconcept is misschien te vrijblijvend. Dwingende solo's zijn er in onder andere 'Canon 3 (geel)' en slotnummer 'Empty', maar Badenhorst en Sluijs lijken in de overige nummers niet helemaal los te kunnen breken. De ballades zijn veruit het mooist, met het poëtische 'November Snow' op kop. Dit nummer ontaardt in zijn laatste drie minuten in een timide dialoog. Eenzelfde poëzie lijkt Mendoza te vinden in de enige groepscompositie van deze plaat, met name 'Visions de l'arbr'', maar voor het nummer goed en wel kan openbloeien, wordt het via een fade out ruw afgesloten.
Wat nu te denken van het debuut van de Christian Mendoza Group, waar sedert afgelopen zomer zo reikhalzend werd naar uitgekeken? 'ARBR'-EN-CIEL' is een ietwat onwennige plaat geworden, waarop lang uitgesponnen experimentele soundscapes naast doodeenvoudige blueslicks kunnen voorkomen. Mendoza schuwt dus geen contrasten en probeert vanalles uit, maar het album raakt er teveel door versplinterd. Bovendien realiseren Mendoza en zijn line-up te weinig originele wonderen. Hun invloeden zijn talrijk, maar de groep heeft die nog niet helemaal kunnen omzetten naar een eigen verhaal dat van begin tot eind weet te boeien. Deze plaat zal daarom bijblijven als een weliswaar intrigerend debuut waarin veel wordt gezaaid, maar helaas weinig ontkiemt. Verder dan flitsen van genialiteit komt het op 'ARBR'-EN-CIEL' immers niet.
