Fans van Andy Warhol kennen Christa Pfangen als de meisjesnaam van Warhols muze Nico. In de 21ste eeuw gaan achter diezelfde naam Andrea Belfi and Mattia Coletti schuil, twee Italianen die zich kostelijk amuseren met drum, gitaren, allerhande objecten en stemmen. De kans dat ze daarmee ook het publiek vermaken is niet denkbeeldig. Hun muziek borrelt namelijk spontaan op, wat hun vrij en experimenteel opvallend toegankelijk maakt.
Wat de muziek van Christa Pfangen kenmerkt is niet alleen de vrijheid die er in doorklinkt, maar ook de opvallend mooie sound waarin die te horen is. Stevige geluidsmuren worden vermeden ten voordele van een overzichtelijk geluid, waar naast distortion en vervorming ook de zuivere klank van de gebruikte instrumenten een plaats krijgt.
Structureel wordt de luisteraar echter zelden een duidelijke houvast gegeven. Door het vrije verloop van de muziek lijken de nummers te bestaan uit vlagen. Het geluid komt zonder vaste structuur aanzweven als een wolk die geregeld van vorm of dichtheid verandert. Bovendien zijn de verschillende lagen het vaak niet eens over het tempo, waardoor ook deze richtinggevende factor veelal afwezig is. Slechts af en toe priemt door de klanken een structurerend element: de strakke beat in 'Tiding Up' of de canonstructuur in 'I'm Leaving', waarin twee gitaarstemmen elkaar op de hielen zitten, maar nooit gaan samenvallen.
Ondanks alle abstractie draagt de muziek van Christa Pfangen een vreemd soort herkenbaarheid in zich. Uiteraard komt de folky improvisatie hier als eerste referentie naar voor, maar in het openende 'See Me' lijkt het duo ook een bossa nova nummer te verhaspelen, waarna ze overschakelen naar flarden countryblues. Verder laten Belfi en Coletti het de luisteraar maar zelf uitzoeken. Op 'Simply, Just an Object' is deze speurtocht minder boeiend, aangezien de golvende drum en de verschillende lagen gitaren hier niet kunnen verbergen dat er muzikaal toch weinig te doen is. Ook de fade out op het afsluitende 'Getting Back the End' klinkt wat flauw, zeker in vergelijking met de eigenzinnigheid van de rest van dit album.
Zonder brutaal of gezocht te klinken, slagen de heren van Christa Pfangen er in om vrije, improvisatorische muziek op een heel aangename, maar tegelijkertijd ook compromisloze manier te verpakken. Een luisteraar met een beetje zin voor avontuur zal het strikje graag losmaken en zich overgeven aan wat tevoorschijn komt.
Meer over Christa Pfangen
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
