Reeds acht jaar geleden maakte Chris Stills zijn debuutalbum. Daarna nam hij echter meteen een uitgebreide pauze om zich te herbronnen voor de opvolger. Als zoon van een Amerikaanse vader en een Franse moeder, wilde Stills zijn Franco-Amerikaanse cultuur duidelijker naar voren brengen. Daardoor bevat zijn nieuwe album zowel Engelse als Franse teksten.
De nummers op deze schijf zijn overwegend akoestische popballads, maar ze worden nooit saai. Opener 'Golden Hour' staat garant voor een combinatie van akoestische en elektrische percussie, terwijl Stills' goeie stem onmiddellijk in de verf wordt gezet, onder andere door de dubbele zanglijnen. 'La Fin du Monde' heeft een leuke maar weinig originele pianopartij en 'Landslide' bevat een sterk dialoog-refrein. In 'Say My Last Goodbye' worden de vele verschillende hoge en lage zanglijnen zelfs bijna bombastisch, waardoor dit het sterkste nummer van het album blijkt. 'Demon' steunt op een begeleiding van percussie en synths, waarover een zee van gitaren vloeit; de coda bevat ook enkele duidelijke blues- en folkinvloeden. Voor het erg mooie 'For You' kwam Ryan Adams een handje meehelpen en de zangeffecten en goed opgebouwde Hammond-solo in 'Story of a Dying Man' zitten knap in elkaar. Het instrumentale tussenstukje 'Interlude' bestaat volledig uit strijkers en afsluiter 'Deuxième Chance' twijfelt of het een ballad of een vrolijk popdeuntje moet zijn. Het interessantste nummer is 'Fool for Love': gedragen door een schitterende percussiegroove en een funky baslijn heeft dit lied door de combinatie van synth- en bongosolo's een eigenaardige, bedwelmende sfeer, zeker wanneer Stills' gospel-achtergrondzang de rangen komt versterken. Vooral drummer Matt Johnson (van wijlen Jeff Buckley) doet een aardig werkje doordat het hem gelukt is in zo goed als elk nummer met een originele drumpartij voor de dag te komen.
Chris Stills' tweede plaat is een album met goed uitgewerkte nummers die allemaal een aanstekelijk refrein dragen. De teksten zijn redelijk clichématig en ook de muziek is allesbehalve origineel, maar dit album heeft dan ook niet de pretentie vernieuwend te willen zijn. Een gezellige en bescheiden semi-akoestische popplaat: waarom ook niet?
Meer over Chris Stills
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
