Iets meer dan één jaar na het verschijnen van 'Gratitude' ligt het volgend album van Chris Potter onder de kerstboom. Grotendeels met dezelfde muzikanten – alleen drummer Brian Blade wordt vervangen door Bill Stewart – klinkt de CD toch gevoelig anders. Met behulp van gastgitaristen John Scofield en Adam Rogers en wat techniek en elektronica heeft Potter het klankpalet gevoelig verbreed. Sporen van abstracte geluidssamples – steeds ondergeschikt aan de live instrumenten –, geprepareerde piano, vleugjes funk, poppy melodieën, country en easy tune – stijl '70s filmmuziek – komen de jazzelementen vervoegen. Het resultaat mag dan vaak gevarieerd klinken, kwalitatief is het niet altijd even overtuigend. Met name in de nummers met John Scofield is een gebrek aan strakheid in het samenspel tussen gitaar en saxofoon meermaals te horen. Het geeft de indruk dat alles wat snel is moeten gaan. Als solist gaat Potter nooit over in 5de versnelling, zoals hij dat wel doet op opnamen met het Dave Holland Quintet. Van echt stilstaan is er gelukkig geen sprake: vaak blijft Potter enkele seconden hangen rond een muzikaal idee, om daarna naar een volgende episode over te schakelen. Muzikaal opbouwen om te ontploffen doet hij echter nooit. Toch bieden de drumpartijen van Bill Stewart hier meermaals de mogelijkheid toe. De pittige en soms onverwachte accenten en roffels geven een mooi vol drumgeluid zonder ergens dicht te slibben. Nog indrukwekkender wordt het wanneer hij niet meer in grooves denkt, maar veeleer in lijnen. In 'Snake Oil' wordt zijn drumpartij zo een volwaardige stem binnen het geheel. De opwindendste resultaten zijn te noteren wanneer pianist Kevin Hays overschakelt op een Fender Rhodes klavier en de klank een psychedelisch randje krijgt. Opener 'Megalopolis' drijft zo op een kolkende begeleiding die – geschraagd door keyboards en drum – soms aan het hypnotiserend geluid van Miles Davis' Bitches Brew doet denken. Lekker bevreemdend is 'Azalea' dat begint met country getint gitaargetokkel dat later uitgroeit tot een hallucinante klankcombinatie waarbij de verstrengelde solo's van tenorsax en gitaar heel eenvoudig blijven, maar minstens even effectief hun werk doen. Jammer dat niet alle tracks op de CD even uitdagend zijn als deze.
Meer over Chris Potter
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
