Vijftien jaar na 'Songs for Mbizo' slaan de Belgische meesterpercussionist Chris Joris en de Amerikaanse tubaspeler Bob Stewart de handen weer in elkaar. Joris wist een impressionante loonlijst samen te stellen voor 'Rainbow Country': Fabian Fiorini speelt hier piano, Reggie Washington en Chris Mentens wisselen op bas, saxofonist en fluitist van dienst is Eric Person en de Afrikanen Baba Sissoko en Junior Mthombeni vullen Chris Joris aan met een extra batterij percussie. De eerder eenvoudige composities op 'Rainbow Country' baden in een intimistische, mystieke sfeer waar breekbare melodieën door ritselende percussietapijten dwarrelen. De dromerige verhalen die verteld worden, klinken open en doorleefd, maar jammer genoeg weet Joris niet in elk nummer evenveel dynamiek of spanningen te steken om haast drie kwartier te boeien.
'9/11' doet dat met zijn negen minuten nog wel. De apocalyptische titel wordt meteen omgezet in diepe bromtonen van de tuba. Over het percussieweb worden nerveuze pianoakkoorden gespannen zodat Eric Person een perfect kader heeft om met zijn ronde, droge toon een meeslepende verhaal te vertellen. Het interessante aan de beklijvende solo zit ook in de begeleiding. Reggie Washington speelt op elektrische bas een glansrol: de bas geeft niet alleen een leuke extra klankkleur, maar mengt zich voortdurend met kleine, trekkende accentjes in Persons verhaal en reageert ook geweldig op alle kleine percussiepareltjes. Het enige spijtige is dat het tempo en het ritme te gezapig blijft voortabbelen. De arrangering en de solo's zijn van een subtiele schoonheid, maar na negen minuten minimale dynamiek werkt het ritme wel erg hypnotiserend.
Washington is ook te horen op 'I Wonder', een nummer dat met zijn twee minuten scherper uitpakt. Het vurigere congawerk van Joris ondersteunt de bassolo. Met een erg scherpe, maar toch warme klank imponeert Washingtons spel: dat de bas als begeleidingsinstrument is ontworpen wordt hier vlug vergeten: snelle, oprispende jazzlicks worden afgewisseld met donkere akkoorden.
'Nonst' is een perfecte symbiose van wat 'Rainbow Country' te bieden heeft. De ijle Afrikaanse stem van Baba Sissoko zingt weemoedig terwijl hij zichzelf met helder getokkel van de ngoni (West-Afrikaanse luit) begeleidt. Het modderige geluid van de tuba vormt een mooi contrast met de hoge tonen van de ngoni en van Persons fluit. Het nummer is opgedragen aan de overleden salsakoning Ray Baretto, vage verwijzingen naar zijn nummers zijn dan ook terug te vinden in het prachtige samenspel tussen de diepe tuba en de heldere fluit.
Een humoristisch miniatuurtje is het cynisch getitelde 'The Mysterious Charm of The Right Wing'. Bob Stewart zit wat te brommen op zijn tuba, terwijl pianist Fiorini snelle aanslagen pleegt op zijn klavier. Zijn blokakkoorden, dissonanten en wringende loopjes vullen de schijnbaar willekeurige percussieboertjes perfect aan.
'Rainbow Country' is een pure plaat die Afrikaanse openheid en ingetogen jazz wil combineren tot kabbelende schoonheid. Het doel van Joris & co is zonder twijfel bereikt, al is het resultaat getekend door een gebrek aan spanningsbogen zodat de nummers wel eens durven verdrinken in hun eigen gezapigheid.
Meer over Chris Joris & Bob Stewart
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
