Veel liefs uit Chicago, de thuishaven van Kranky records. Al sinds midden jaren negentig kiest het label steeds voor minimale, edoch intieme elektronica met groepen als Labradford, Pan-American en Loscil. Het is vooral bij deze laatste dat Chris Herbert aansluit qua sfeer en gevoel – met Loscils en Chris Herberts myspace als bewijs. Uitgestrekte synth-tapijten, uitgeveegde ritmes, stille krakjes en sfeervolle melodiethema's vullen daarbij steevast de ether.
Beide herens werkwijze verschilt evenwel aanzienlijk. Chris Herbert werkt namelijk met doe-het-zelf apparatuur als minidisc, aftandse pc en delaypedaal. Hij weeft de klanken ook veel dichter in het tapijt hoewel de afzonderlijke lagen veel luchtiger zijn en melodie veel meer verstopt zit dan bij Loscil. Genoeg vergeleken nu en, hop, een duik in de perfecte winterjas Mezzotint. Warm aanbevolen en niet alleen voor in Windy C, noch voor in Birmingham, Herberts oost-west-thuis-best.
Zeven titels op de cd-hoes, twaalf nummers in de cd-speler of vijf verborgen nummers is wat te veel van het mysterieuze. Een vriendelijke e-mailconversatie met de man zelve blijkt dat de nummers korter dan twee minuten intermezzo's zijn tussen de titels op de hoes. Track negen en tien vormen een echt duo met het veel langere Cassino als Cris Heberts persoonlijk hoogtepunt van de plaat. Terecht, want dit langste nummer springt er echt bovenuit. In tegenstelling tot alle andere mezzotinten is de ruis resoluut naar de achtergrond verdreven om plaats te maken voor één lange, traag veranderende ambienttoon, minuscuul getsjirpt, een orgel in de verte en spaarzame geluidseffecten. Na zevenenhalve minuut wordt het muisstil en laat Herbert vervolgens een geknipt-en-geplakt muziekdoosje horen om langer dan even stil van te worden. Hij gebruikte voor dit laatste een oude plaat met Victoriaanse muziek.
Chris Herbert vertrekt naar eigen zeggen steeds van gevonden geluiden en omgevingsklanken. Achteraf worden deze dan uitgebreid bewerkt, eindeloos gerecycleerd in Audiomulch om vervolgens dicht opeengepakt samen te klitten. Chris Herbert beweert zelfs dat elk nummer Mezzotint wel iets bevat van een ander nummer. Als kleuren die door elkaar vloeien van de grijze ruistinten tot en met donkerrode bassen en lichtgele glockenspielachtige tingeltjes. Het eerste 'Stab City' illustreert dit perfect al zitten de vrolijke kleuren vaak onder een heel dikke laag ruis. Het volgende nummer, 'Elisa', schept een meer ontspannen sfeer met stillere ruisjes, ijle boventonen en iets wat op een gezongen liedje lijkt, maar dan zwaar vervormd. Daarna volgt het eerste titelloze nummertje en nog hogere sferen met een heerlijk vettig elektronisch orgelmelodietje en synthstemmen met een verre triangel op de achtergrond. 'Chlorophyll' keert, zoals de titel al doet vermoeden, het roer weer om richting grimmigere geluiden met de gestaag kloppende kerkklok als epicentrum van gefriemel en gekraak. Zo krabt en kabbelt 'Mezzotint' nog een drie kwartier zeer aangenaam verder.
Kranky schiet wederom recht in de roos van de warme elektronica al doet dit laatste adjectief afbreuk aan de subtiele constructie en plaatsing van klanken van Chris Herbert – en veel andere krankheads. Hoewel, het kan niet genoeg gezegd worden dat dit een welkom contrast is met de tonnen gepolijste elektronica van heden ten dage.
Meer over Chris Herbert
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
