Het leek er een lange tijd op dat Chris Brokaw genoeg had van de lome, ruige slowcore gitaarsound. Zonde natuurlijk, want de New Yorker heeft met de legendarische bands Codeine en Come in de jaren ’90 de bouwstenen gelegd voor het genre. Op ‘Gambler’s Ecstasy’, dat zeven jaar volgt op groeiplaat ‘Incredible Love’, mogen de versterkers terug even opengedraaid worden en komt dat loodzware, depressieve gitaargeluid weer even aan bod.
Echt reden tot gejuich voor wie heimwee heeft naar bovengenoemde bands, is er nu ook weer niet. Het nieuwe album blijkt immers grotendeels de singer-songwriterkaart te trekken en teert voornamelijk op akoestisch gitaarspel. Robuuste opener ‘Criminals’ neigt dus nog wel tot grondstaren en zelfmoordplannen, maar dan wordt het allemaal wat oppervlakkiger.
De tien songs op dit album blijken bovendien te zijn geschreven en opgenomen over een tijdspanne van vijf jaar. Brokaw heeft de meeste instrumentale partijen zelf heeft ingespeeld, wat een erg grote diversiteit verklaart. De man geeft zelf toe dat het een complexe, wat rommelige plaat is.
Geen zorg, er staan wel degelijk parels op ‘Gambler’s Ecstasy’, dat de voorliefde voor de gitaar duidelijk centraal stelt. Het meer dan negen minuten durende ‘The Appetites’, duidelijk het zwaartepunt van de schijf, zoekt de geest van Joy Divisions Ian Curtis op en dit is in dit geval nu eens geen holle opschepperij. Een hoekige postpunkstructuur met laaggestemde gitaren, een hardnekkig rollend patroon en vooral een hoge depressiegraad geven de song een krachtige omkadering, die wordt ingevuld met schilderende tekstfrasen als “When you take it outside, something dies: a terrible pain behind the eyes” of “The cities at night hold the calm, and ruin the light…”.
Vaak is het echter allemaal niet zo duidelijk. Een op goed twee minuten afklokkend, erg sloom ‘Anacordia’ met zijn metalige, akoestische gitaarbegeleiding dooft uit vooraleer het nummer kans heeft om door te breken. Afsluiter ‘Richard and Vanessa in the Box’, een duizelingwekkend instrumentaal stuk met echoënd tremelospel en veel melodieuze, holle naklanken, klinkt als een puur improvisatie-experiment. ‘Crooked’ is een akoestische ballade met zuivere zang die doorweven wordt met subtiele vioolgemoedelijkheid. ‘California’ is alles behalve warm en zonnig, maar een nogal droge, duffe folksong. De muzikale lijn vervaagt meer en meer.
‘Gambler’s Ecstasy’ blijkt een rommelig allegaartje, meer een plaat die tussen twee officiële releases door kan verwacht worden. Wie na een veel te lange stilte afkomt met ruw werk als dit, laat niet echt blijken zwaar aan het songschrijven te zijn. Gelukkig heeft de man nog een boel instrumentale dingen en samenwerkingsreleases uitgebracht, anders zou het lijken dat de Amerikaan helemaal ingedommeld zou zijn. Hoe dan ook, die enkele parels op deze schijf bewijzen dat de man het nog helemaal in zich heeft. Tijd om nog eens een heel album lang straf uit de hoek te komen, mijnheer Brokaw!
