Chimaira is een band die niet van opgeven heeft gehoord: bezettingswissels, verplaatsingen naar andere labels, domweg pech hebben... Chimaira heeft het allemaal doorstaan, staat er vandaag de dag nog steeds en bewijst elke keer opnieuw dat ze nog niet verleerd hebben om degelijke schijven vol moderne metal af te leveren. 'Crown of Phantoms' is de nieuwste telg in het rijtje en laat wederom een lekker agressief edoch melodieuze band horen die – hoewel hij misschien niet tot de top gerekend wordt – weet te overtuigen.
De fans kunnen alvast blindelings naar de platenboer hollen,want ondanks het feit dat enkel zanger Mark Hunter na de vorige plaat overbleef van de bezetting, is er niets veranderd. Chimaira grossiert nog steeds in erg groovende en pompende metal met moderne snufjes en riffs, overladen met een sausje aan verstaanbare schreeuwen. De melodie die in de loop der jaren een steeds prominentere rol begon te spelen, is ook hier met overgave aanwezig en die breekt het 'bad boy'-gedeelte van de muziek wel wat, iets dat zeker niet onaangenaam overkomt.
Hett moderne gekoppeld aan wat melodie is al langer een kenmerk van Chimaira, maar het is ook iets dat stilaan in het nadeel van de groep begint te spelen: op de duur worden de albums inwisselbaar. Muzikaal gesproken staan ze nog steeds op een behoorlijk niveau, maar het valt op dat de groep erg voorzichtig blijft in eens iets nieuws qua invalshoek proberen. Misschien wordt het daar wel eens tijd voor. Aan de andere kant: never change a winning team, en 'Crown of Phantoms' heeft met nummers als 'Plastic Wonderland' of 'Wrapped On Violence' genoeg lekkere oplawaaien in petto. Als er dan toch een enkel nadeel moet worden opgemerkt, dan zijn dat de teksten. Frontman Hunter is nog steeds kwaad, maar dat wordt door zijn woordkeuze (vaak “fuck you”) stilaan een parodie van zichzelf. Een kwade tiener is hij al lang niet meer, dus misschien is het tijd voor een wat andere tekstuele invalshoek.
Met 'Crown of Phantoms' rijgt Chimaira een nieuw en erg degelijk album aan de ondertussen mooie discografie. Niets nieuws onder de zon, dus de liefhebbers weten waaraan ze zich kunnen verwachten en de mensen die vroeger geen kant op konden met deze band, zullen ook deze keer niet overtuigd worden. Modern, goed klinkend maar licht voorspelbaar: 'Crown of Phantoms' in een notendop.
