De een associeert zijn stijl met folk, de ander met pop of hip-hop en nog een ander met neo-klassiek of een soundtrack bij een imaginaire film. Dat de term "kitsch" vooralsnog beduidend minder vaak is gevallen, zou na het verschijnen van 'Solo Piano II' misschien wel eens kunnen veranderen. Op lekenfora regent het lofbetuigingen voor wat Canadees Chilly Gonzales solo aan het klavier heeft gepresteerd, en dan vooral doorheen zijn eerste pianoplaat uit 2004. Daar nemen mensen lukraak de namen van Erik Satie of Yann Tiersen in de mond, en evenmin kan men het laten Frédéric Chopin in de kast te laten. Met de doorvoelde en vaak doorwrochte composities van die laatste heeft de flemerij van Gonzales hoe dan ook niets te maken, waar de parallellen met Satie en zeker Tiersen toch enigszins opgaan. Aan de gevoeligheid van Satie's beste werk – denk aan enkele gymnopedieën en gnossiennes – kan de solist hier niet raken, maar de Franse componist heeft ook veel minder bekend werk nagelaten. Dat dit tegenwoordig zelden integraal wordt opgenomen, is indicatief voor de dubieuze kwaliteiten die men dit oeuvre toedicht. De lichtvoetige farizeïsche engelachtigheid van Tiersens soundtrack voor 'Amélie Poulain' ligt eveneens niet ver uit Gonzales' buurt, maar of dat dan een verdienste is die men de zogeheten muzikale duizendpoot kan toedichten?
Waar niet koortsachtig wordt gezocht naar een muzikaal equivalent voor wat Gonzales aan het klavier uitricht, schrijft men dat duidelijk te horen is dat de muzikant een achtergrond heeft in de jazz. Op basis van 'Solo Piano II' zou men dat echter juist niet vermoeden, want naar avontuur is het in deze stukken ver zoeken. Alles is precies afgemeten en de veertien tracks baden in een quasi identieke sfeer. Gonzales blaast in zijn meer radiogevoelige werk, dat laatst nog werd geproduceerd door Boys Noize, hier en daar de pannen van het dak, maar in deze plaat fixeert hij zich eenzijdig op zoetsappige melodieën. Weliswaar is dat een traditie die tegenwoordig wat in de vergetelheid is geraakt: solo jazzpianisten maken het ofwel graaf moeilijk, ofwel proberen ze te scoren met geijkte formules. Iemand die nog een keer op zoek gaat naar welluidende wijsjes en die totaal ongecompliceerd brengt vormt een verademing, maar de belegen sentimentaliteit waarop Gonzales hier en daar mikt valt daarom nog altijd niet goed te praten.
Het album begint nochtans niet onaardig, met de woordeloze meezinger 'Kenaston'. In 'Minor Fantasy' flirt Gonzales dan weer met de blues, op een voorzichtige en misschien daarom des te meer effectrijke manier. 'Othello' is in al zijn naïviteit dan weer een hyperaanstekelijke bijdrage, zoals er op deze plaat wel meer songs staan die spontaan vertederen. Minstens evenveel materiaal laat de luisteraar echter ongevoelig en de serieux waarmee Gonzales veertien muzikale liefdesbrieven aan elkaar lijmt, doet de appetijt na verloop van tijd verdwijnen. Dat er voor 'Solo Piano II' een publiek is, staat buiten kijf. Erg toegankelijke en sfeervolle muziek heeft het altijd al goed gedaan, en dat is geen belediging. Wel moet gezegd dat in dit genre veel aangrijpender en frappanter materiaal te vinden is. Chilly Gonzales mist vermetelheid, en wie toch zijn zondagnamiddag-portie pianoplezier wil: probeer liever Frédéric Chopin. Omdat echt nog altijd te verkiezen valt boven Ersatz.
