Niet dat muziekminnaars er in Europa al veel van vernomen hadden, maar het noisepunkkwartet Child Bite zou – naar eigen zeggen – de stempel torsen van beste liveband in Detroit. Feit is wel dat zijn erg felle speedmuziek de vijandigheid en mokerkracht van punk met berekende, technisch complexe structuren combineert zonder dat beiden elkaar verhinderen. De snelheid van de muziek van Child Bite rijmt ook met het tempo waarop de band blijft musiceren, al zeven jaar lang. Alsof een berg ep’s en splitalbums niet volstaan, worden hier ‘Vision Crimes’ uit 2012 en ‘Monomania’ uit 2013 nog eens samengebald tot een dubbelelpee die drie kwartier razende structuurhardcore in het gezicht van de luisteraar smijt.
Child Bite teert op een spanningsboog tussen de laag rommelende baslijnen van Sean Clancy en hoog scherende, voortdurend uitwegen zoekende, noisy gitaarbewegingen van Zach Norton. Beiden worden tot razendsnel handelen gedwongen door het bijna ontsporende snare- en hihatgeratel van drummer Danny Perry. Die laatste dwingt zijn medespelers trouwens regelmatig op de knieën via hoekige richtingwijzigingen of halveringen in tempo. Deze voortdurende dynamiek zorgt ervoor dat song na song erg scherp en spitsvondig overkomen, zonder de punk- en hardcorestempel te verzaken.
Voor dat laatste is immers vooral exuberante frontman Shawn Knight verantwoordelijk, die eerst vocaal vibreert als punkveteraan Jello Biafra en een soort van horrorpunk imiteert, om vervolgens hoog te tieren en te spuwen, zoals de herhaling “Live hard, die young” in ‘Puke for the Youth’. Dat laatste nummer wordt genadeloos voortgestuwd door de moordende drive van een korte basrif, waarover een uitgerafeld gitaarspel gedrapeerd wordt in een strakke, razendsnelle punkstructuur.
Dat Child Bite zich vaak distantieert van vierkwartgeram, blijkt voortdurend uit dit album. Waar noise en waanzin worden gekanaliseerd tot agressieve powerpunk, durft het kwartet regelmatig speelse zijstappen te nemen. In ‘Worship’ cirkelen gitaar, drum en bas lange tijd in een allesvernietigende tornado rond elkaar om op te klimmen naar een ratelende climax, die op zich weer instort tot een stevig marcherend, knallend patroon. Pas na anderhalve minuut van deze structurele sprongen, valt Knight in en vangt het nummer echt aan.
Het heerlijk structurele rond de pot draaien wordt wat minder naar voren geschoven in de recente ep ‘Monomania’, waarop de band meer teert op vaste riffs en aangehouden patronen. Daardoor lijkt Child Bite zijn maniakale muziek wat meer te duwen richting stompende, melodieuze noisepunk. Dat verhindert niet dat het kwartet zijn eigen pad blijft uitstippelen, een pad dat met grillige kronkels en uitdagende hindernissen dat in volle sprint afgelegd wordt.
Met alles verpletterende muziek als deze, kan haast niet anders dan dat Child Bite een fabuleuze liveband is. De band klinkt erg wild, maar weet dat te kanaliseren in songs met sterke structuren en met een uitdagende energie.
