Chihei Hatakeyama is een achtentwintigjarige muzikant die resideert in één van de vele buitenwijken van Tokyo. Nadat hij in zijn tienerjaren vooral bezig was met rockgeoriënteerde muziekstijlen, maakte hij als jonge twintiger de overstap naar de wereld van de elektronica, meer bepaald die van de laptop en effectprocessors. Onder zijn eigen naam én als één helft van het elektro-akoestische duo Opitope specialiseert hij zich vooral in het maken van emotionele soundscapes en 'intelligente' glitchmuziek.
Dat Hatakeyama niet vies is van enige muzikale theorievorming valt op te maken uit de titel van zijn eerste solo-album. 'Minima Moralia' verwijst namelijk naar het gelijknamige boek van Theodore Adorno, de bekende Duitse kritische cultuurfilosoof die rond het midden van de vorige eeuw meermaals de opkomende 'cultuurindustrie' op de korrel nam wegens zijn 'onmenselijke' karakter. Ook bij Chihei Hatakeyama vinden we een gelijkaardige afkeer van de huidige massa- en consumptiecultuur, al zegt hij het - de sprekende titel niet meegerekend - niet met zoveel woorden. De Japanner kiest met zijn muziek echter resoluut voor schoonheid, verbeelding en originaliteit en zet zich daarmee duidelijk af tegen de heersende moraal van de popmuziek.
Maar hoe klinkt deze plaat nu eigenlijk? Op 'Minima Moralia' gebruikt Hatakeyama als basiselementen zelfgemaakte opnames van zijn akoestische gitaar en vibrafoon om die in zijn laptop vervolgens meermaals te bewerken met allerlei digitale effecten tot vreemdsoortige, emotioneel geladen klanktapijten. Zeven tracks lang creëert hij op die manier een ambientachtige soundtrack die tegelijk onaards koud en toch vertrouwd warm klinkt en waar de nadruk ligt op de (minuscule) veranderingen van de geluiden dan wel de specifieke klankeigenschappen op zich. Zo moeten minder 'vervormde' tracks als 'Towards a Tranquil Marsh' en 'Inside of the Pocket' de luisteraar eraan herinneren dat wat hij daarvoor hoorde geen synthesizers zijn, maar langgerekte riedels voortgebracht door 'echte' instrumenten. Vijftig minuten lang duiken steeds weer dezelfde grondklanken op, zij het iedere keer in een andere, onherkenbare gedaante. 'Swaying Curtain in the Window' kan daarbij als voorbeeld gelden. De track opent met één lang volgehouden basakkoord dat continu golft en tergend langzaam van klankkleur verandert. Na een poos komt uit de verte een (als lichtvoetig gitaargetingel herkenbare) bries van licht dissonante tonen opzetten, waarna beide klanklagen elkaar lijken te beïnvloeden, om uiteindelijk als twee-eenheid weg te ebben in een zomerregen van ruis. Ook van tracks als 'Starlight Reflecting on the Surface of the River' en 'Granular haze' gaat eenzelfde harmonieuze ruimtelijkheid of eeuwigheid uit door het herhaalde, overvloedige gebruik van galm, echo's, langzaam evoluerende oermelodieën en organisch achtergrondgeruis.
Of Chihei Hatakeyama met zijn 'Minima Moralia' nu doelbewust wil aanzetten tot nadenken over de hedendaagse cultuurconsumptie of niet, het feit blijft dat zijn muziek van meet af aan speelt met de verwachtingen van de luisteraar. De aanwezige melodieën, structuren en klanken evolueren immers zo traag dat iemand die zit te wachten op een popsong of typische ambienttracks zeven nummers lang in zijn hemd gezet wordt. Toch is deze plaat niet enkel besteed aan diepgravende meerwaardezoekers, want ook positieve dagdromers kunnen plezier beleven aan Hatakeyama's wonderlijke klanken. Stimulerende muzikale rust op een schijfje, zo zou men het ook kunnen noemen ...
Meer over Chihei Hatakeyama
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
