Onheilspellende berichten genoeg tegenwoordig. Valt de euro of niet? Blijven de olieprijzen stijgen? Hoe lang voor een volgende algemene staking? Albums als 'Orvieto' zijn meer dan welgekomen op momenten dat het moeilijk gaat. Het betreft een live-registratie van een ontmoeting tussen twee jazzpianisten, opgenomen eind december 2010 tijdens Umbria Jazz Winter. "Orvierto was winter-cold; the experience was summer-warm", herinnert een voldane Chick Corea zich. Hij beklom samen met eclectisch pianist Stefano Bollani het podium en slenterde er ruim 75 minuten later weer af, na een fantastische set te hebben gespeeld in duo. Geen improvisatie quatre-mains, maar twee vleugels die naast elkaar werden geplaatst en waarop Corea en Bollani afzonderlijk, maar ook samen, hun ding doen. Zonder voorafgaande voorbereiding, behalve dan de selectie van het repertoire, dat naast collectieve improvisaties en eigen composities ook werk van Miles Davis, Fats Waller en Antonio Carlos Jobim bevat.
Voor Chick Corea was het niet de eerste keer dat hij zich aan deze formule waagde. Hij ontmoette eerder al muzikanten als Herbie Hancock, Friedrich Gulda en Hiromi in de duo-setting en dat hij zich erg geïnspireerd voelt in deze context, is duidelijk. Ook Stefano Bollani trekt zich, met veel humor overigens, gemakkelijk uit de slag: hij improviseert aan een rotvaart over de bassen van Corea heen en brengt het geheel steevast met hoekige, potige grappen op een scheef spoor, om de spreekwoordelijk toegebrachte schade vervolgens zoveel mogelijk te trachten beperken. Het duo lijkt af en toe uit het vaatje van Bill Evans te tappen, de pianist die zelf ruim vijftig jaar geleden ook al commentaar inspeelde boven een basisimprovisatie en dus als een van de grondleggers van dit genre kan gezien worden. Vaak gaan Corea en Bollani echter nog verder dan de bebop terug in de tijd, richting een oer-groove die bij oudere vormen als de ragtime aanleunt.
Vanzelfsprekend loopt niet alles van een leien dakje. Corea en Bollani speelden nooit eerder samen, maar Bollani heeft naar eigen zeggen wel een grote voeling met de stijl van zijn veel oudere en beroemdere kompaan. Wie precies in wiens cadans meestapt tijdens de liveset 'Orvieto' is niet helemaal duidelijk: beide pianisten klinken als één stem, uiteraard opgedeeld in vier sporen die soms een ware stortvloed van geluid over de luisteraar heen gooien. Soms klaart de lucht echter op en bloeit de collectieve improvisatie open naar een helder, open speelveld, waarin beide musici ongegeneerd hun ding kunnen doen. Het laatste woord blijkt daarbij steevast humoristisch: Corea en Bollani willen elkaar voortdurend een hak zetten en daardoor blijft men met beide oren gespitst luisteren, ondanks het vermoeiende karakter van de opname. De luisteraar wordt continu heen en weer geworpen tussen beide klavieren tot men sterren ziet, maar de eenvoud waarmee het duo zoveel swing en jazztraditie op de toehoorder loslaat, doet na vijf minuten een glimlach ontstaan die niet meer van de lippen wijkt tot het einde van de plaat.
Chick Corea en Stefano Bollani vinden op 'Orvieto' het wiel niet opnieuw uit. Een potentiële opmerking is dat wie een nummer gehoord heeft, de rest van het album niet meer moet beluisteren, omdat het vanaf dan duidelijk is wat er komt. Daar is iets van, maar wie met interesse luistert, wordt constant verrast door de vindingrijkheid en de virtuositeit waarmee beide musici elkaar het nakijken geven. De concurrentie tussen de twee piano's is echter niet boosaardig, maar zuiver amicaal. 'Orvieto' is puur spelplezier, van de eerste tot de allerlaatste noot.
