'To the Stars' is een jazz opus geïnspireerd op het gelijknamige ruimteavonturenverhaal van de oprichter van de scientologykerk L. Ron Hubbard. Corea Chick componeerde zeventien nummers voor zijn grote liefde: de Elektric Band. De muziek beschrijft personages of gebeurtenissen in het boek waarvan de desbetreffende passages in het cd-boekje worden geciteerd. 'To the Stars' is een druk en vermoeiend album geworden. De meeste composities bevatten geen of weinig ademruimte. Gitarist Frank Gambale speelt steeds met een erg vervormde oerrockklank: overdrive, distortion en meer van zulks meer geweld zorgen voor een extra gejaagd, bijtend effect in de afmattend volle licks. Ook drummer Dave Weckl zit geen minuut stil en vult elke eventuele opening op met hevige, zenuwslopende roffels. De foute keyboardklanken zijn bij Chick Corea nooit ver weg. Wanneer de man dan kan werken met een thema als ruimteodyssee is het hek helemaal van de dam. Als rustmomenten ontwierp de pianist / componist zeven 'Port Views', "muzikale" intermezzo's van een tweetal minuten. "They Portay the vast vistas of space viewed through the ports of a spaceship." In praktijk komt dit neer op Corea die met zijn 'Moog Moogerfooger', 'Space Designer', 'Spectatronic Atmosphere' en meer van zulke ruimteklanknabootsprogramma's wolken van wazige klanken vol reverb en echo toeblaast op de luisteraar. Als er al een melodie is te ontwarren is die erg beperkt. De dromerige, ijle, sferige "composities" weten geen minuut te boeien.
Opener 'Check Blast' is wervelende, georchestreerde chaos. De moordende drums, bijtende gitaren, gemene sax en vlammende synths verklanken unisono het opstijgen van een ruimteschip in stampende loopjes. Drummer Weckl laat het nummer geen moment adem. De muzikanten wisselen voortdurend af om het thema te doorprikken met dringende, snelle "solo's" die allemaal op elkaar aansluiten en van een hoge techniciteit getuigen. Elke muzikant zet daarbij de meest foute klank van zijn instrument in. Dat Chick Corea al zijn muzikale achtergrond in de strijd werpt, getuigt 'Mistress Luck – The Party'. Een latin geïnjecteerde pianopartij is samen met percussie de basis voor het nummer. Ook in dit nummer gaat de Elektric Band er bombastisch stevig vandoor. Gambale klinkt als rockgitarist Santana onder invloed van speed. Hoe meer noten er in een maat kunnen gespeeld worden, hoe beter. Het absolute hoogtepunt van deze plaat is ongetwijfeld 'Alan Corday'. Het nummer is geschreven voor akoestische instrumenten en ondanks dat het een erg technisch slopende compositie is, loont de keuze voor een soberdere klankkleur. Het nummer bevat het fadango-ritme van de flamenco. Gambales solo op semi-akoestische gitaar getuigt van een enorme kunde en meesterschap. Later in het nummer worden ideeën van Gambales solo herhaald met onder meer contrabas en piano.
Een veel voorkomende manier van componeren bij Corea is dat vele frasen door twee of meerdere instrumenten wordt samengespeeld. De ene keer is dit een geslaagde ingreep, de andere keer komt dit over als een gemakkelijkheidoplossing. Ingewikkelde ritmes en harmonieën en de hoge technische eisen aan de muzikanten zijn de smaakmakers op deze plaat. Corea plukt de vruchten van zijn ervaring wat resulteert in een plaat die gezien kan worden als een kleine synthese van zijn carrière als componist. Jammer genoeg wordt er op 'To the Stars' te protserig omgesprongen met de arrangementen die een wrang, kitscherig nasmaakje nalaten.
Meer over Chick Corea Elektric Band
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
