Zoals de titel 'French Graces' al doet vermoeden, houden alle nummers op deze cd verband met het Frans. Pianist Charles Loos, bassist Bas Cooijmans en drummer Bruno Castellucci bundelden het vakmanschap om elf chansons onder de loep te nemen.
Resultaat is een mooie plaat die met haar vele solo's en summiere arrangementen heel spontaan en eerlijk voor de dag komt. Nu eens weemoedig, zoals bijvoorbeeld in het immer ontroerende 'La Chanson des Vieux Amants', dan weer uitermate vrolijk als in Gainsbourgs 'La Javanaise'. Hoewel de opname prima achtergrondmuziek is, leent 'French Graces' zich graag tot een aandachtiger luisterbeurt. Dan valt op dat het trio vaak ontzettend mooie spanningsbogen creëert. Subtiele schakeringen in klankkleur, vooral in de drums, en flexibele tempo-invullingen van de piano dwingen de luisteraar soms op het puntje van de stoel. Het aanstekelijke 'Ma Préférence' is hier een mooi voorbeeld van. 'L'Aigle Noir' van Barbara blinkt dan weer uit door een prima popachtige interpretatie van het drietal, aangevuld met frisse solo's van pianist en bassist, die in dit nummer bluesy uit de hoek komt.
'Chez Laurette' van Michel Delpech is instant kippenvel. Na een korte intro van de contrabas speelt Charles Loos de bloedmooie melodie, die op zichzelf zo sterk is dat alle franjes er afbreuk aan zouden doen. Ook in de solo's wordt dezelfde sfeer van rustgevende eenvoud behouden. Medium swing van de zuiverste soort is aan de orde in 'Comment te dire Adieu'. Het thema is in een leuk kleedje gearrangeerd, waarna bas, maar vooral piano de pannen van het dak soleren. Ook Bruno Castellucci laat zich opmerken door een precieze en subtiele begeleiding.
Bas Cooijmans zorgt voor een frisse wind door – loepzuiver – het thema van 'Mon Voisin' te verzorgen. In het aanstekelijke B-gedeelte is de invloed van de blues weer overduidelijk aanwezig, een terrein waar Charles Loos zich duidelijk in zijn nopjes voelt.
'Les Copains d'abord' van George Brassens begint als een nummer dat spontaan tot enkele danspasjes noopt, waarna enkele zeer swingende solo's worden gelanceerd. Dat de drie ook met hogere tempo's prima uit de voeten kunnen, bewijst het bruisende 'La Chanson des Jumelles' van Michel Legrand.
'French Graces' is een makkelijk verteerbare plaat, die desondanks een opvallende indruk achterlaat, met drie ervaren muzikanten in de hoofdrol.
Meer over Charles Loos Trio
Verder bij Kwadratuur
