Charles, Indians! bestaat pas sinds eind vorig jaar, maar dat betekent niet dat het nieuwkomers zijn: daarvóór waren ze al zo'n zeven jaar bezig onder de naam Fasten Bullbus. De naamsverandering houdt een intentieverklaring in: vanaf nu wil het Leuvense vijftal het serieuzer aanpakken. Dat doen ze meteen met verve op hun debuut "Stabber's Delight".
Het album opent met een spaarzame maar dreigende arpeggio op de gitaar en de wijze woorden "Leopold, you don't have to cut the tapis-plain tonight". Al een geluk voor Leopold, want niet veel later ontploft de boel in een gitaarriff die hem in z'n vingers had doen snijden van het schrikken. Dat is overigens ook wat de zanger op dat moment roept. Roept, ja, terwijl hij net nog zo zoetgevooisd zong. We zijn 45 seconden ver en de blauwdruk van het album is al duidelijk: een constante evenwichtsoefening tussen bezwerende melodietjes en schrille riffs, tussen zacht gezang en energieke schreeuwpartijen, tussen dromerige klanktapijten en hoekige ritmestukken. In feite zijn alle elementen van het album na het eerste nummer al gekend. Toch slaagt Charles, Indians! er nog acht nummers langer in om deze bouwstenen op geheel nieuwe manieren te combineren. Zo bevat 'Paracomanch' een knipoog naar 'Zorba's Dance' (de Griekse evergreen die nooit ontbreekt op trouwfeesten) en heeft 'A Murder Ballad' in al zijn kalmte iets weg van Neil Young. De songstructuren zijn niet altijd even voor de hand liggend en soms zelfs bijna nonchalant, maar dat draagt enkel bij tot de speelse charmes van het album. Zo betuigen de jongens ook veelvuldig hun liefde voor - en beheersing van - allerhande effectpedalen, zij het zonder ergens in kunstjesvertoon te vervallen.
Om een lang verhaal kort te maken: een zeer sterk debuut vol hoorbaar speelplezier, dat wellicht grotendeels onder de radar van het Vlaamse radiolandschap zal passeren, maar desalniettemin – of net daarom – zéker aandacht verdient.
