Op het politieke en sociale vlak lijkt Nederland niet meer het land van melk en honing dat het ooit was. Muzikaal zijn ze dat waarschijnlijk nooit geweest. Sinds de aankondiging dat de culturele subsidies tot een habbekrats worden herleid, lijkt er echter een opvallende stroom van oprecht verantwoorde muziek op gang te komen. Een nieuwe naam op het toneel is Charles Frail (Karel Ensing). Deze debutant – in 2008 bracht hij al de EP ‘My Mother The Great’ uit – werd voor zijn eerste langspeler onder de vleugels van Minco Eggersman (At The Close Of Everyday, ME) genomen. Met het spreekwoord ‘ere wie ere toekomt’ in gedachten, mag gerust gesteld worden dat hij ‘Morning, It Breathes’ (het eerste deel van een trilogie) met een erg zorgvuldige productie naar een hogere hoogte wist te tillen. Zo kan hij terugblikken op schitterend geschetste arrangementen met daarin ondermeer ruimte voor het krakende gebladerte en de vogels van het Vondelpark, evenals voor het gesproken woord. Via dit welgemikte compliment is het evenwel niet de intentie om schamper te doen over de prestatie – krachttoer is waarschijnlijk een betere woordkeuze – die de in Amsterdam residerende Frail wist neer te zetten. Deze muzikant wordt in zijn korte biografie vermeld als toondichter, een term die bij het beluisteren van dit debuut haast onmiddellijk een nieuwe invulling krijgt. Charles Frail weet namelijk als geen ander te zeilen van de ene naar de andere toon en komt daarbij meermaals in de buurt van een indrukwekkend bereik. Vocaal surft hij in hetzelfde vaarwater als Scott Matthew, terwijl namen als Devendra Banhart en Antony Hegarty (Antony & The Johnsons) meermaals van op de oever komen meekijken. Wat het gitaarspel betreft, lijkt hij eerder de leerschool van Nick Drake – en bij uitbreiding de troubadourstraditie – te hebben gevolgd.
Het openingsnummer van ‘Morning, It Breathes’ – ‘I Was The Leaves That Whisper Take Me Off This Tree’ – vat min of meer het album samen. Zo gaat dit van start met zeer sober gitaargetokkel dat pas na ruim een minuut en een korte stilte bijgetreden wordt door Frails kenmerkende stemgeluid. Ergens halverwege passeert de Vondelparkcollage een eerste keer de revue, terwijl ook het effect van een poëtisch telefoongesprek geschetst wordt. Daarna schuift het nummer enkele keren heen en weer tussen theatraal, intiem en ingetogen om uiteindelijk net over de kaap van de elf minuten af te ronden in een ruimtelijke en vrij chaotische geluidverzameling. Haaks op deze aardse sfeer staat het uitermate frivole en sprookjesachtige ‘My Blood Was Not Enough’ met de onbereikbare ‘oh-oh-oh’-vocalen en de hemelse buisklokken.
Van deze vrolijkheid is het opnieuw een aardige stap richting het onheilspellende en zelfs beangstigende ‘What Love May Conquer’. Naast de sobere gitaartonen valt hier verder het uitgekiende gebruik van de fluit op.
Als zenit van ‘Morning, It Breathes’ kan ‘No Nothing Will Outlive This Glory’ worden aangewezen. Dit is het enige lied op het album waar de drums op de voorgrond treden. De stem van Charles Frail is even niet zo dominant als elders en bovendien heeft ze hier een nog meer breekbare vorm.
Tot slot kan een betoog ontstoken worden voor ’s mans teksten. Deze zijn zonder uitzondering poëtisch en worden reeds aangekondigd in de verschillende titels die op het album geperst werden. Zo zijn – naast de eerder genoemde – nummers als ‘And When The Wind Gave Us Her Tender, Tender Breeze’ en ‘The Darkest Night Will Find Me Gone’ te vinden. Deze, alsook tekstsnedes als “The willow waggled lost its rind / this certain sermon rusts the eye / in a lullaby for love, for love / the feathers fear the lonely isle and I, I never realised / that all that’s now will soon be left behind / so wake me up at dawn / and we will rise” (‘No nothing will outlive this glory’) lijken aan te leunen bij de Engelse hoofse literatuur.
‘Morning, It Breathes’ is een kanjer van een sfeerplaat die bol staat van intieme en breekbare nummers die niet alleen compositorisch en vocaal erg creatief ogen, maar die daarnevens ook tekstueel erg te pruimen zijn. Wanneer daar uiteindelijk de afgemeten productie wordt bijgeteld, kan alleen nog maar melding worden gemaakt van een album dat van voor tot achter én terug intrigerend te noemen is.
