Charles Avison blijft een illustere onbekende in de muziekgeschiedenis maar deze Engelse componist, die van 1709 tot 1770 leefde, werd in zijn tijd bijzonder hooggeacht omwille van de kwaliteit en speelbaarheid van zijn instrumentale muziek. Avison was dan ook bovenal een man die zijn markt kende en heel specifiek muziek schreef die gemakkelijk in het oor lag en binnen huiselijke kring, door amateurs, uitgevoerd kon worden. De zes concerti die op deze plaat zijn opgenomen vallen ook binnen die categorie. Avison, een fervent voorstander van de muziek van Domenico Scarlatti, arrangeerde enkele tientallen van Scarlatti's klavecimbelsonates voor strijkers en bundelde ze per vier samen tot concerti – al is het goed mogelijk dat hij enkele delen uit die concerti zelf componeerde.
Naar het gebruik van die tijd is Avisons orkest onderverdeeld in een concertino- of sologroep van twee violen, altviool, cello en basso continuo en een ripieno of tutti groep met meerdere instrumentalisten die de partijen van de solisten op bepaalde momenten verdubbelen en zo voor een textuur- en klankverschil zorgen. Het Franse barokensemble Café Zimmerman koos ervoor om de ripieno partijen nogal zwaar te bezetten en zo speelt het hele ensemble met maar liefst dertien muzikanten, wat voor die tijd een relatief grote bezetting is. Dit zorgt echter niet voor veel contrast tussen de tuttigedeeltes en de concertinopassages, behalve dan dat deze laatsten wat dunner gaan klinken. Deze zes concerti worden erg energiek uitgevoerd met virtuoze snelle delen en dramatische mineur passages. De beide 'allegro's' uit het vijfde concerto, in d mineur, zijn daar goede voorbeelden van want met scherpe, krachtige boogstreken, een strakke ritmiek en een prominente baslijn gaat deze muziek heel opwindend klinken. Een zelfde krachtige manier van articuleren met stevige, korte accenten die soms bijna percussieve effecten teweeg brengen vind je trouwens in elk concerti ook en vooral in de statige eerste delen waarmee bijna elk werk opent. Een helder volgbare baslijn, zowel in de celli als de klavecimbel zorgt er trouwens ook voor dat deze concerti heel overzichtelijk zijn, harmonisch en structureel. De trage delen worden rustig maar vlot gespeelt zonder dat ze ergens stilvallen. Al te veel lyriek is grotendeels afwezig, ook omdat de strijkers zonder enige vorm van vibrato spelen, wat lange noten erg afvlakt.
Zoals steeds in deze reeks zijn het schilderij dat de cover van het cd-hoesje siert en de muziek op de plaat nauw met elkaar verbonden. Het cd-boekje bevat naast de muziek dan ook een uitvoerige bespreking ervan. Voor deze achttiende-eeuwse Engelse muziek werd gekozen voor een schilderij van de moralistische schilder William Hogarth, het licht ironische "Shortly after the Marriage". Hogarth blijft, zeker onder muzikanten, het best bekend voor zijn reeks van zes miniaturen 'The Rake's Progress', die Stravinski tweehonderd jaar later zouden inspireren tot het schrijven van zijn eigen neoclassicistische opera.
Al doen bewerkingen het niet altijd even goed als hun originelen toch mogen deze concerti van Avison-Scarlatti best gehoord worden. Het zijn virtuoze, knap geschreven huzarenstukjes voor strijkers, die in deze uitvoering niets van hun schittering en elegantie verliezen.
Meer over Charles Avison
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
