De muziek op 'Unknown Spin' is eigenlijk helemaal niet zo 'unknown'. Toch niet voor iemand die één de 300 CD-R's bezit die de eerste oplage van deze cd vormden. Dankzij het label Kranky zijn de opnames nu echter voor iedereen beschikbaar. Het Charalambides kernduo Tom en Christina Carter wordt hier bijgestaan door zangeres en pedal steel speelster Heather Leigh Murray. Wanneer het gaat om de muziek van Charalambides valt meer dan eens de omschrijving folk-psychedelica. Niet dat dit totaal naast de kwestie is, maar folk mag hier niet geassocieerd worden met (naïef) melodische muziek en psychedelisch niet met (oor)verdovende volumes. 'Unknown Spin' is eerder muziek voor mistige legendes dan voor naïeve sprookjes, met een geluid dat meer weg heeft van een dun matje op een koude badkamervloer dan van een dik gitaartapijt. Daarvoor is de klank te verstild en te geconcentreerd.
De 30 minuten durende titeltrack is hier het mooiste bewijs van. Allerhande klanken van elektrische gitaar en pedal steel wisselende elkaar af en worden gecombineerd zonder drastische breuken te veroorzaken: de ene situatie schuift als het ware naar de andere toe. Het geluid van de snaarinstrumenten is trouwens bepalend voor de hele cd. Meestal gaat het hier om klanken, slechts zelden nemen melodische fragmenten de bovenhand. De gespeelde geluiden kunnen zowel herkenbare toonhoogtes zijn als het wrijven over snaren of doffe of tingelende klanken met een droge aanslag. De verschillende partijen gaan daarbij ook niet met elkaar concurreren of communiceren, maar vouwen door combinatie en evolutie de muziek open. Soms wordt er even verder doorgetrokken en duikt er een licht noisy geluid op. Het zachtjes loeiende of de lichte distortion op de elektrische gitaar maakt de klank van het nummer 'Magnolia' dan net een tikkeltje assertiever en rockiger, maar niet brutaler.
Wanneer de toonhoogtes van de gitaren beginnen te glijden en verschuiven, ontstaat een zuchtend effect. De veelal tekstloze zang van Christina Carter en Murray, in lange, eveneens verglijdende tonen, mengt zich zo bijzonder mooi met de gitaarpartijen tot een wat klagerig geheel. Het is hierbij alleen jammer dat stemkleur bij de zangeressen niet even zuiver is als het geluid van de gitaren. Dit kan op sommige momenten de betovering verbreken. Qua intonatie is er echter geen probleem. Integendeel: wanneer Carter en Murray in 'Skin of Rivers' net niet dezelfde toonhoogtes zingen, ontstaan er bijkomende trillingen die de muziek een eigen kleur meegeven. Een mooie aanvulling op de gitaarpracht die een klein uurtje van deze cd afkomt.
Meer over Charalambides
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
