Kranky heeft zich voorgenomen om vroegere en ondertussen moeilijk vindbare releases van Charalambides opnieuw voor het 'grote' publiek beschikbaar te stellen. Dat is onder meer het geval met 'Our Bed Is Green', de eerste plaat van Charalambides, toen nog opererend als duo (nu een trio). Tom & Christina Carter brachten hun debuut in 1992 uit op cassette. Later verscheen 'Our Bed Is Green' op Charalambides' eigen label Wholly Other op cd.
Deze dubbelaar bevat een rist korte nummers die hinkelend wisselen van genre maar allen toch duidelijk een herkenbaar Charalambidesgeluid dragen. Met behulp van voornamelijk elektrische gitaren, zang en af en toe orgel of synth wordt een potpourri van intimistische, sobere, akoestische songs, instrumentale bluesfolkjams, geëxperimenteer met gitaareffecten, rock, psychedelische folk en zelfs singalong kampvuurnummertjes bijeen gespeeld. De songs zijn opgenomen op een goedkope viersporenrecorder en klinken bijgevolg niet altijd even afgewerkt. Soms zijn ze zelfs vrij rudimentair en simpel. Vaak bestaat een song bijvoorbeeld uit niet meer dan één simpele gitaarriff waarover wordt gezongen of een tweede gitaar wordt gespeeld. Dat zou men als kritiek kunnen interpreteren, maar dat is het zeker niet. Charalambides zijn immers het sterkst wanneer ze het simpel en sober houden en dan doen de goedkope opnametechniek of de niet zorgvuldig gestemde gitaren er niet toe. Integendeel zelfs, dan blijkt de schoonheid en de eigenheid van Charalambides. De openers van beide cd's, 'Tea' en 'Regret' zijn daar schoolvoorbeelden van: alleen zeer simpel gitaarspel begeleidt Christina Carters' mooi beheerste en zuivere stem. Het geruis in de achtergrond komt het intimistische, fragiele karakter van deze songs enkel maar ten goede. Hetzelfde geldt voor de van slidegitaar voorziene donkere, trage blues 'Coming Out'. Ook knap zijn de wat bluesfolk getinte instrumentals zoals 'Take The Pointing Finger for the Moon' en 'Black Pope' die de sfeer wat verlichten en verluchten. Niet alle nummers zijn echter even geslaagd. De cd bevat enkele beginnersfoutjes die de tand des tijds niet doorstaan. De meer sonische experimenten ('The Treadmill', 'Neutron Decay', 'Stutgart') waarbij delay- en distortioneffecten heftig worden ingedrukt en het volume de hoogte ingaat, klinken ongeïnspireerd en weinig indrukwekkend. Soms wordt nog te veel vastgehouden aan te uitgesproken en te gewone gitaarriffs ('C.G.', 'Final'). Deze songs zijn nogal saai, ook omdat er te weinig mee wordt gedaan. 'Strange Matter' is met zijn goedkope synthklank en strompelende, banale drumcomputer de miskleun van de plaat.
'Our Bed Is Green' laat duidelijk een groep horen die nog zoekt naar een eigen stijl maar die haar eigen geluid wel al voor een stuk heeft gevonden.
Meer over Charalambides
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
