In tijden dat metal nog ‘hot’ was en de alternatieve, nationale radiozender elke maandagavond het populaire programma Metalopolis aan dit genre durfde te spenderen, stond één band als een rots in de branding van de Vlaamse livescene: Channel Zero. Recht uit hartje Brussel zorgden Franky ‘De Smet’ van Damme voor pure energiestoten van zwaar gitaargeweld en verslavende brulboodschappen. Vier studioplaten en acht jaar lang mocht Channel Zero zichzelf telkens weer ontmoeten aan de top van de Belgische metalscene. En dan ging de stekker er plots uit… Een kleine vijftien jaar later schudt de wereld op zijn grondvesten als Facebookacties een eenmalige reünieconcert in de Brusselse AB aankondigen. Franky en co stoffen hun materiaal opnieuw af en plannen een eenmalige productie in. Het enthousiasme blijkt echter dermate groot dat er al gauw zes uitverkochte shows kunnen worden ingeboekt, die gevolgd worden door een festivaltour die kleppers als Rock Werchter en Graspop Metal Meeting aandoet. Aan de vooravond dat zowaar plannen voor een nieuwe plaat worden onthuld, pakt Channel Zero uit met een liveregistratie van zijn AB-show afgelopen jaar in cd- en dvd-vorm. Een eenmalige reünie en liveshow betekent automatisch een ‘best of’ setting. Channel Zero is dus verplicht de pannen van het dak te spelen en dat wil met een metalgezelschap als dit wat zeggen. De heerlijk jankende gitaarintro van de slepende trashsong ‘Black Fuel’ is in elk geval geen slechte manier om de avond te openen. Zowel show als weergave blijken dan ook erg sterk. Drums ratelen glashelder in een surroundgevoel, Franky schreeuwt en grolt zich de longen uit het lijf en gitaren gieren of ze met boormachines gegeseld worden. Geen wonder dan ook dat het Brusselse publiek compleet uit de bol gaat bij de eerste springritmen en exploderende climax. Channel Zero pleegt terroristische aanslagen op de menigte en laat al zeer spoedig het onovertroffen ‘Heroin’ in zijn playlist kruipen. Ook al blijkt in deze metal-evergreen dat de frontman niet meer de volledige 100% bij stem is, de energie en slagkracht van de ronduit verslavende riffs van gitarist Mikey Doling - vervanger van Xavier Carion die door gehoorschade geen hele show meer aankan - uiterst doeltreffend. Al even indrukwekkend is de verschijning van een hoog solerende Marcel Coenen die ‘Succeed or Bleed’ erg virtuoos en vingervlug komt invullen en er zelfs een klein heavy metalaccentje in legt. Dan doet Franky het een stuk beter in een zweverige song als ‘Mastermind’, een kort maar noodzakelijk rustpunt in anderhalf uur mokerende riffs, stoerdoenerij en ruig muzikaal geweld. Regisseur Hans Pannecoucke (Placebo, Faithless) heeft zich netjes van zijn taak gekweten: een waarheidsgetrouwe registratie maken van een unieke reünie van een stukje Belgische muziekgeschiedenis. Dit is metal zoals metal hoort te zijn. Het is dan ook even indrukwekkend te ervaren hoe songs van meer dan een decennium oud en een verhaal dat voortdurend versnelt en vertraagt, in kracht toe of afneemt nog steeds als een huis overeind staan.
