Het kan verkeren. Van een nostalgische reünie naar een reeks uitverkochte concerten in de AB naar een comeback en een nieuwe plaat in minder dan twee jaar tijd. Hoewel er in België wel meer top metalproducten worden uitgebracht, is er geen enkele band die erin geslaagd is om ooit de populariteit van Channel Zero te evenaren. Omdat zij de eerste waren? Omdat zij een radiovriendelijke vorm van metal spelen? Omdat ze, na jaren van het podium verdwenen te zijn, een mythische status hebben gekregen die ze anders niet hadden gehad? Koffiedik kijken allemaal: de Belgische metalgrootheid rond frontman Franky De Smet Van Damme, verderop kortweg DSVD genaamd, is terug met een nieuwe plaat. De verwachtingen zijn bij zo'n release altijd bijzonder hoog, en vaak blijken comebacks geen bijster geïnspireerde muziek op te leveren. Aan Channel Zero om de uitzondering op de regel te zijn.
Of 'Hot Summer' bij de kanshebbers zal zijn voor de zomerhit van Radio 2 valt te betwijfelen, maar in menig metalhuishouden zal de opener van 'Feed 'Em With A Brick' zeker vaak te horen zijn. De toevoeging van Mike Doling (ex-Soulfly) aan de line up heeft de band duidelijk geen windeieren gelegd qua agressiviteit. Een verschroeiende opener, die niet overtroffen wordt door 'Guns Of Navarone', een dertien-in-een-dozijn metalnummer dat met zijn geijkte gitaarriff niets nieuw kan brengen. Dat zelfde deze-riff-heb-ik-al-eens-gehoord gevoel overheerst ook bij 'Electric Showdown' en 'Freedom' en wordt enkel versterkt door de matige geluidsmix. Goed, producer Logan Mader mag dan wel met bands Machine Head en Soulfly hebben gewerkt, op 'Feed Em With A Brick' was zijn taak blijkbaar enkel om alle volumeknoppen volledig open te draaien. Het resulteert in een geluidsknoop die zelfs Alexander De Grote niet ontward zou krijgen. Het zorgt er ook voor dat de agressie moet komen van de pure luidheid van alle instrumenten en niet van uitgekiende ritmewisselingen, snedige gitaren of de woede die uit de stem van Franky DSVD klinkt. Het is snakken naar de momenten waarop de gitaren hun bassnaar niet genadeloos martelen en de meer uitgekiende sound boven komt drijven die op 'Black Fuel' te horen was.
Die gelaagde sound, waarmee Channel Zero jaren geleden tot de meer vernieuwende bands werd gerekend, wordt op 'Feed 'Em..' overboord gegooid en ingewisseld voor een blik metalplatitudes. Zelfs een sterk nummer als 'Side Lines' vervalt naar het einde toe opnieuw in riffs die elke beginnende band uit zijn Engl versterkers haalt. Echte topmomenten, zoals de alles verpletterende finale van 'Ammunition', zijn er te weinig. Naar het einde toe kan het epische 'Ocean' nog voor een lichtpunt zorgen, maar het tij keren lukt niet. Na drie kwartier is het verdict voor 'Feed' Em With A Brick': niet goed genoeg. De grootste Belgische metalband moet beter kunnen.
