Pianist Bram Weijters is één van rijzende sterren aan het Belgische jazzfirmament en is de laatste tijd druk in de weer geweest. Zo is hij terug te vinden bij onder meer Dez Mona, het sterke Hamster Axis of the One-Click Panther en het Mingus-project Fable of Fungus. Tijdens de internationale Jazz Workshop in het Canadese Banff leerde hij Chad McCullough kennen, een talentvolle trompettist uit Seattle die vooral bij Don Byron en The Kora Band potten breekt.
Op 'Imaginary Sketches' laten beiden zich van hun gevoelige kant horen en komen ze met een erg lyrische en ingetogen plaat voor de dag waarin uitgesproken wordt gekozen voor de ongecompliceerde schoonheid van de melodie in een harmonische context.
De titeltrack ‘Imaginary Folk Song’ is een impressionistisch nummer waarin vooral de fluwelen aanpak van Weijters en de samensmelting van zijn stuwende piano met de ritmes van drummer John Bishop tot de verbeelding spreken. De pianist zet het droefgeestige thema in met een traag dwarrelend thema, begeleid door subtiele, doch pittige drums die met een puntige klauw in het fijne pianoweefsel blijven hangen. Vooral wanneer Weijters zijn improvisatie start vanuit McCulloughs trage, gearticuleerde spel is het genieten van de spanning tussen Bishop en Weijters. De pianist contrasteert al snel de mooie, rustige begeleidingsakkoorden met wervelende frases in de rechterhand, zonder ooit de sonoriteit van het nummer uit het oog te verliezen. Bishop voelt de verdoken rusteloosheid perfect aan en vult de solo aan met dynamische roffels en stevig cimbaalwerk.
Vijf van de acht composities zijn van Weijters hand. De Antwerpenaar flirt vaak met het poëtische, ietwat cerebrale ECM-sfeertje. Zo is ‘Burning Question' eerder een traag smeulende vraag dan een brandend vuur. Met de trage, repetitieve begeleding en het melancholische thema lijkt dit wel een soundtrack voor onthaasting. De minimalistische baslijn van twee noten geeft het nummer een meditatief karakter. Een minimum aan input en aan risico's zorgen er echter voor dat het gevaar van indommelen wel erg groot wordt. McCullough rolt een gemute thema uit zijn trompet dat geniet van de puurheid van het hoge register, maar slaagt er niet in de betreden paden te vermijden. Bassist Chuck Deardorf zorgt er met een prachtige solo net op tijd voor dat het nummer niet echt vervelend wordt: elegante, tastbare melodieën gaan zacht flikkerend het uitdoven van het nummer tegen.
Weijters kleurt zijn composities graag in het met zweverige, zwaarmoedige akkoorden. Ook al verstaat hij de kunst om deze een inspirerende ritmiek te geven, lukt dit niet altijd. Zo komt 'Restless' niet van de grond. Het thema is te flauw en ouwbollig en de solo's slagen er niet in om iet of wat spannigsboog te creëeren, zodat de luisteraar knikkebollend onderuit zakt. Ondanks de hoofdzakelijk intieme, melancholische aanpak van het kwartet, stapt hoofdcomponist Weijters gelukkig op tijd en stond af van het zweverige en steekt hij wat meer pit in de plaat. ‘Free as Poetry’ en ‘Speeding zijn stevigere nummers die een energetische kant van het kwartet tonen.
De up-tempo swing van ‘Speeding' werkt aanstekelijk en de stevige funkgroove stuwt de vrolijke, wulpse melodie van 'Free as Poetry' vooruit. McCullough laat zich op een fijnzinnige manier gelden in dit laatste nummer. Terwijl Weijters hem voorziet van een vette begeleiding, bouwt de Amerikaan zijn solo zorgvuldig op.
McCullough heeft het nooit voorzien op notenbrakerij en laat zich er ook niet toe verleiden door het up-tempo ritme. Zijn focus op de puurheid van zijn toon en beheersde lyriek steekt scherp af tegen de gedreven begeleiding. Het contrast tussen zijn terughoudendheid en de enthousiaste ritmesectie werkt echt. Weijters’ solo begint daarentegen beheerst en laat zich niet meteen doen door het opzwepende ritme van bas en drum. De spanning en energie blijft enigszins zoek, maar met enkele fraaie accenten weet hij toch de aandacht vast te houden.
‘Imaginary Sketches' is een coherente, gebalanceerde plaat waarin vooral melodie en harmonie centraal staan. Het geluid is soms iets té gepolijst en proper, het tempo soms té gezapig en kabbelend. De muzikanten trappen nooit op elkaars tenen en het enige risico waarmee het kwartet flirt, is dat van voorspelbaarheid. Toch is er genoeg te vinden in de composities, die het hebben van hun sierlijkheid en hun beeldrijke solo’s, om dit te vermijden.
