Ambiance voor alles bij Ceux Qui Marchent Debout! En omdat het nu eenmaal leuker is wanneer iedereen rechtstaand kan spelen (wat meteen de naam van de band verklaart), hebben ze de drum maar gesplitst in twee delen. Het geluid waarmee deze Fransen hun slopingsarbeid van slechte humeuren willen verrichten is dat van lichte, hoofdzakelijk instrumentale funk: niet barstend van de power en de calorieën, meer eerder soepel draaiend. Praktisch wordt dit geluid gerealiseerd door koperblazers, de eerder aangehaalde percussie en vooral het gebruik van banjo in plaats van (elektrische) gitaar. Hierdoor klinkt het geheel soms ook net iets knulliger, maar de funkritmes zijn er wel! Dat deze band live de nodige schade moet kunnen berokkenen, lijkt meer dan waarschijnlijk. Dat dit op cd niet altijd even goed lukt heeft te maken met de iets te lege of dunne klank, zeker wanneer de arrangementen wat in eenvoudige formules blijven steken. De impact van de songs verdwijnt dan, omdat de nummers niet weg geraken uit het geluid of de groove.
Dit neemt niet weg dat er fraaie momenten te noteren zijn en dat er tracks op de cd staan die zodanig uitgewerkt zijn dat ze ook zonder de live-ambiance overeind blijven. Hier en daar wat lekker dissonante stoten, een stukje tv-muziek in onvervalste actieserie-stijl of motiefjes die door elkaar fladderen en zo iets meer spanning aandragen. 'Nola' begint dankzij het zangerige en brede vibrato bij de blazers met het geluid van New Orleansjazz en de korte blazerstootjes in 'We Don't Need no Bosses' kunnen zo van een Sex Mob album komen.
Wanneer er dan binnen één verschillende track diverse stijlreferenties of of soorten arrangementen gebruikt worden, is het helemaal mooi, zoals in 'No Sugar Babe'. Of in 'Ethno Party 1' waarin twee trompetten canonachtig achter elkaar aan zitten, waarna er achtereenvolgens een trombone en een blazerbas (tuba?) onder geschoven worden. Daarna wordt de track voorzien van een meer zuiders sfeertje, dat later ombuigt naar foute '70s loungy filmmuziek door de kleffe, woordloze koorzang. In 'Tu Danses? Non' is het de banjo die met funky bluegrass het nummer opent, vooraleer de hoempablazers een snuifje slomere ska toevoegen en een zwevende trompetmelodie de zaak weer eerder zuiders kleurt. Leuk is ook 'Bee's Nest' waarin de blazers uiterst overtuigend een aangroeiende zwerm bijen neerzetten.
Toch hadden iets meer angeltjes en prikjes deze cd in zijn geheel geen kwaad gedaan, maar daar zorgen ze misschien live wel voor.
Meer over Ceux Qui Marchent Debout
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
