Maria do Céu Whitaker Poças, kortweg CéU, is een Zuid-Amerikaanse schone die een eclectisch allegaartje van traditionele Braziliaanse muziek vermengt met hedendaagse elektro-invloeden. Het resultaat is een makkelijk wegluisterend naamloos debuutalbum dat, behalve een hoge melodische en harmonische herkenningsfactor, ook nog eens best dansbaar is.
De aanloop naar vijftien nummers geluidsamusement wordt genomen door 'Vinheta Quebrante'. Een geleidelijke opbouw met percussie-instrumenten, piano en een scanderend achtergrondkoortje vloeit naadloos over in 'Lenda', de eerste echte song van dit album. Hier valt voor de eerste keer de wendbare en tegelijk fragiele stem van CéU op. Ze laat zich af en toe verleiden tot het zingen van wat versieringen, maar nooit op een zo overdreven manier als haar R&B-collega's uit de Verenigde Staten. Een ander opvallend kenmerk dat doorheen de volledige cd is terug te vinden is het sterk op de voorgrond treden van de bas, vaak zelfs tot storende proporties. 'Malemolência' begint dan wel met scherp gitaargetokkel, na het binnenkomen van de bas verdrinkt dat onherroepelijk in de gonzende basbrij. De tempi van de nummers wisselen sterk af, van een langzaam gedragen zanglijn in '10 Contados' over het rustig op-en-neer deinend 'Roda' tot het al vrij opgejaagde 'O Ronco da Cuíca'. Verder passeren uiteraard ook de meest gekende Braziliaanse ritmes het toneel. Het blijft echter niet enkel bij samba en bossa. Ook met afrobeat, funk en meer op lounge jazz gelijkende ritmes wordt naar hartelust gespeeld. Naast haar eigen nummers brengt CéU ook een cover van 'Concrete Jungle' van Bob Marley. Het is werkelijk wonderbaarlijk hoe CéU hierin een totaal verschillend timbre tevoorschijn weet te toveren. Haar stem klinkt wat heser, met op de juiste plaatsen een scheurtje. In dit nummer is de bas minder geprononceerd, een verlichting zo ongeveer halfweg. Hoewel deze van opzet zeer boeiende cd alle ingrediënten in huis heeft om haute cuisine te zijn, zijn de meeste nummers wel wat plat gekookt. Uitzonderingen bevestigen de regel en daarom is er 'Véu de Noite', met zes minuten het langste nummer van de hele cd. Aan een zeer rustig tempo krijgen muzikale ideeën hierin alle plaats om te ontwikkelen met de hulp van een ritmisch achtergrondkoortje, subtiele elektronica en een uitgebreide blazerssectie.
CéU weet ondanks haar jonge leeftijd een knap staaltje stembeheersing en muzikale verfijning te presenteren. Spijtig is wel dat maar al te vaak de kaart van het commerciële geluid getrokken wordt en de lage tonen dus extra in de verf gezet worden. Het sprankelende geluid en daarmee ook de transparantie lijden hier erg onder maar daartegenover staat dat het de dansbaarheid voor veel mensen wel erg verhoogt.
Meer over CéU
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
