Met onderwerpen als de sadistische Romeinse keizer Gaius (Caligula), Lucifer, brandstichting en ander fraais zou de Amerikaanse band Cephalic Carnage gemakkelijk binnen het simplistisch clichébeeld van de metal passen. Dit strookt niet met de relativerende, kritische en vaak sociaal bewuste commentaar die zij er bij leveren. Des te interessanter zijn de gedrukte teksten, want het stemgeluid – dat afwisselt tussen het klassieke roepen en kelderdiep reutelen – is zelden duidelijk verstaanbaar. Temeer daar het meermaals gebukt gaat onder een soms ritmisch knullige tekstplaatsing, waarbij de vocalisten moeten harken om de instrumentalisten bij te houden. Instrumentaal wordt er gewerkt met een no-nonsense geluid: bepaald door gitaren en drums, zonder razendsnelle, snerpende gitaarsolo's of bombastische strijkers, maar met sporadisch elektronische (stereo)effecten. Snedige en denderende riffs overheersen, maar worden afgewisseld met traag slepende passages, hamerende episodes in een stotterend ritme of het typisch helikoptergeluid van een snel herhaalde noot. Vreemdere, hoog piepende gitaarprikken geven 'Arsonist Savior' dan weer een meer experimenteel karakter. De gortdroog klinkende drumpartijen passen prima bij het pure geluid: geen beukende basisbeat, maar veel variatie in kleur en ritme. Niet altijd even strak gedrumd wordt de muziek toch nooit rommelig. Kleine details worden probleemloos en meteen rechtgetrokken. De composities staan als een huis: knappe nummers waarin tempo en riffs gestaag afwisselen. Soms gebeurt dit heel snel – neigend naar Mike Pattons Fantômas –, maar meestal wordt het publiek de kans gegeven om de zaak te volgen. Knap is dan de manier waarop alles uitgewerkt wordt. Door veranderingen van ritme, speeltechniek en arrangement wordt éénzelfde riff zo in verschillende gedaantes getoond. Soms keren riffs ook terug, maar zonder dat er van een reguliere strofe-refrein structuur sprake moet zijn. In 'The Isle of California' komt het beste allemaal samen: licht gitaargepingel dat klinkt als een jazzparodie, noise, haarscherpe stops, gitaarriffs die al dan niet vermomd verdwijnen en terugkeren en zelfs een vrije canonstructuur staan garant voor boeiende muziek, ook voor metalleken. Dat de verborgen akoestische track wat zielig en knullig klinkt is dan een spijtige zaak, maar niet meer dan dat.
Meer over Cephalic Carnage
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
