Spanje en funksoul, het lijkt op het eerste zicht niet meteen verenigbaar. Niets is minder waar. Het verhaal van Celofunk begint zo'n drietal jaren terug. Doel van deze Spaanse bende was opnieuw leven te blazen in de stevige funk van de 70's (James Brown, Stevie Wonder, Bill Withers,...). Aanvankelijk ging dat met wervelende liveshows vol broeierige covers, maar geleidelijk aan kwam het eigen songschrijverstalent bovendrijven. Na drie jaar zweten resulteert dat in een volwaardig, naamloos debuut met tien stevige dansnummers.
Afwisseling wordt op dit plaatje hoog in het vaandel gedragen. Afgebekt blaaswerk, ingebedde, soms archaïsche gitaarsolo's met veel wahwah-effecten, ratelende drums, een heftig percussiewerk op conga en wat warme fendertoetsen zorgen voor een zweterig klankkader. Dit wordt dankbaar ingevuld / overstelpt door de zware, diepe soulstem van zangeres Susana Ruiz, die samen met zus Alicia stevig uit de keel zingt. Het geheel is erg rijk en vol. Celofunk heeft zijn huiswerk immers goed gemaakt. De band verglijdt vaak tot overdonderende muziek met veel zwarte samenzangen maar zonder een expliciet afgebakende inhoud, zodat vele nummers soms overkomen als een toevallig opgenomen jamsessie. Partijen die elkaar blijven overstemmen in plaats van de nodige rust te brengen, houden deze muziek op zijn minst gezegd erg levendig. Dat alles versterkt wel het gevoel dat het hier om een weelderige liveband gaat, maar maakt deze debuutplaat soms heel zwaar. De gezusters Ruiz denken er duidelijk geen seconde aan om even de micro te verlaten en brengen daarmee de soul af en toe op een storend hoog niveau. Vandaar dat rustigere nummers als 'This Situation' als een verademing overkomen (hoewel de muzikale virtuositeit in deze nummers helaas ook afzwakt). Op de tweede helft van dit schijfje gaat het tempo gelukkig meer en meer omlaag. Het ingetogen 'Mambo Bone' drijft op een heerlijke groove. Bas, orgel en drum zorgen voor zo'n mooi thema, dat de ritmiek ingetogen, en ontspannen overkomt. Het is voor Susana dan ook een klein kunstje om haar sensuele stemtechnieken in dit zwoele kader ten volle te ontplooien. Enkel in het voluit gespeelde refrein wordt het opnieuw wat rommelig. Opvolger 'Can You Tell Me' doet het mogelijk nog beter: een wiegende begeleiding schenkt voldoende ruimte om de jazztrompet mooi te laten strijden met de zalvende zang van de frontvrouw, die de schreeuwerigheid uit haar stem heeft gehaald. Dit nummer is het traagste, maar ongetwijfeld ook het meest gevoelsgeladen van deze plaat (op het instrumentaal uitglijden van de verschillende blazers in het afsluitende 'Over the Moon' na dan).
Het is geen geringe prestatie: op een driejarig bestaan een plaat maken waarin zo'n grote virtuositeit zit dat het lijkt of de acht groepsleden al jaren met mekaar het podium delen. Celofunk krijgt grote onderscheiding om zijn afwisselend debuut en om de stevige livespirit die er in vervat zit (ook al werkt dit de luisteraar niet altijd in de hand). Dat het af en toe nog een beetje ontbreekt aan de feitelijke soulwaarde, het goede gevoel en de aanstekelijkheid van de nummers, mag geen bezwaar zijn. Deze swingende funkband is er zeker eentje om in het oog te houden.
Meer over Celofunk
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
