'PREfection' (een leuk woordspel en de onvolmaakte weergave van 'Perfection') is de tweede langspeler van de jonge Amerikaan Cass McCombs. Zowat een jaartje na de man zijn veelbejubeld debuut 'A' heeft McCombs bij deze alweer tien leuke nummertjes bij mekaar. Dat de jongen als gitarist bij ondermeer Will Oldham (Bonnie Prince Billy) zijn kunnen reeds mocht bewijzen en nu op zijn eentje aantoont lekkere liedjes te kunnen schrijven, is mooi meegenomen. Een afstandelijke, hunkerende stem, morbide en fantasievolle teksten en een stevige dosis aan gitaar- en drumpartijen brengen de jongen verder dan de doorsnee singer / singwriter. Mits enige verbeelding mag 'PREfection' daarom gerust een oppervlakkige rockplaat genoemd worden, waarin vele bekende invloeden doorschijnen ... maar een diepere bodem het niet alledaagse karakter bepaalt.
'The Smits meet Bob Dylan': wat één recensent ooit pretendeerde wordt momenteel door de algemene muziekmedia klakkeloos overgenomen. Misschien is dit een beetje met het haar getrokken. McCombs combineert natuurlijk wel een groot troubadourgehalte met vlotte poprock frasen. De eigenzinnige en zoetgevooisde stem (in combinatie met een stevige dosis sarcasme) die deze muziek duidelijk typeert distantieert zich toch stevig van andere artiesten. Een eerste indruk verraadt zonder meer luchtige gitaarpopsongs met een vrij eenvoudige en herkenbare basis. Echoënde drumpatronen, spookachtige orgelpartijen en een weggefilterde stem die vanuit te verte lijkt op te duiken, geven het geheel echter nogal een ongemakkelijk gevoel mee. Verder smijt deze knaap in nummers als 'Sacred Heart' de gitaarregisters stevig open en in 'Tourist Women' scheuren die gitaren zelfs de postpunk en waverichting uit. Dit duistere muzikale kantje zit overigens heel vaak verscholen in deze plaat. De schijnbare luchtigheid die door 'PREfection' rockt, bezit een iets diepere en soms zelfs orkestrale teneur, die vertolkt wordt door zwarte toetsen ('She's Still Suffering'), een smachtende stem ('Equinox') of een onrustige ritmische omkadering ('Multiple Suns'). Daarmee ademt deze plaat een heerlijk sombere eighties sfeer uit. Duister is de hoes, bedrieglijk opgewekt is de muziek en alom zwart is tekstuele invulling. Zelfs een snel gespeeld 'Bury Mary' met vrolijk riffje en een heerlijke surfgevoel verbergt frasen als "Tonight, I'm going to bury her / Tonight, I'm going to fake a miracle / I'll wait for the light of the moon ..." waarbij letterlijk en figuurlijk zand wordt gegooid over een schijnbaar lange en goede relatie. Verwacht echter geen doorzichtige teksten. In tegenstelling tot 'A' zijn deze ditmaal wel in het boekje opgenomen, maar de chaotische opeenstapeling van zwartgallige hersenkronkels van McCombs is erg moeilijk te vatten.
Zonder deze cd 'perfect' te willen noemen, is 'PREfection' toch een meer dan aardig stukje doemdenkerij. De netjes afgelijnde muziek met diepere bodem bewijst dat Cass McCombs goed weet waar hij mee bezig is. Wees gewaarschuwd: deze plaat vraagt enige energie van de luisteraar. Het vraagt overigens ook best wat zelfbeheersing om het lang uitdijende, arrogante autoalarmgepiep aan het einde van deze plaat niet vroegtijdig stop te zetten. Toch ligt dit schijfje op één of andere manier erg fijn in het oor.
Meer over Cass MCCombs
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
