De naam Phillip McCann klinkt bij menig brassbandliefhebber als een klok. Van 1973 tot 1988 bezette hij de nummer één-positie (principal cornet) bij de Black Dyke Band, een absoluut record en dat tijdens een van hun allerbeste periodes nota bene. Met hun nam hij als solist tevens drie van de vijf cd’s van zijn vermaarde reeks ‘World’s Most Beautiful Melodies’ op. Toenmalig dirigent major Peter Parkes voelde zich vereerd om op de laatste twee de Sellers Band te begeleiden, nadat McCann Black Dyke had verlaten.
Na zijn carrière als solist verkoos McCann zich hoofdzakelijk te wijden aan de jobs van docent aan de universiteit van Huddersfield en als dirigent van Sellers, dat hij in 1986 zelf oprichtte. Toen dat werd opgedoekt, stapte hij over naar de Carlton Main Frickley Colliery Band, zoals de naam het al laat vermoeden een brassband die in de schoot van de steenkoolmijnen is ontstaan. Of alles dan koek en ei is tussen hem en de brassbandwereld, is een andere zaak want hij haalt vaak (en terecht) uit naar enkele grotere, financieel sterke bands. Met grof geld romen die het kruim af van de minder gefortuneerde bands, die nog met onbetaalde liefhebbers tegen de elite moeten optornen. Eerder dan spelers financieel te vergoeden, krijgen ze bij hem vaak kansen als solist en de titel maakte waarschijnlijk meteen duidelijk dat het hierom draait. Carlton bestaat al jaren uit enkele trouwe oude rotten - bassist Ray Sykes heeft er al bijna zestig jaar op zitten -, nogal wat ex-leden van Sellers en verder uit jonge beloftevolle snaken.
Phillip McCann heeft als dirigent een reputatie opgebouwd om zijn orkest op het podium een muzikaal verhaal te laten vertellen, vermoedelijk een gevolg van zijn eigen verleden als solist. En dat is een zekerheid hier: geen zware wedstrijdwerken of vernieuwende composities, maar een vertrouwd repertoire (zorgvuldig door McCann uitgekozen) dat het moet hebben van een uitstekende uitvoering van zowel solist als begeleiding. Tubist Ben Dixon toont in ‘Elephantine Polka’ dat een bastuba geen log hoempa-instrument is, maar in handen van een ge- en bedreven muzikant erg dynamisch aandoet. In ‘Sambesi’, een mix van latinostijlen vermengd met jazzinvloeden van de hand van Philip Sparke en zowat de meest opzwepende track, is het de beurt aan tromboniste Rebecca Lundberg.
“Veelvraat” in de solo’s is alto Leah Williams, die in vijf van de elf werken op het voorplan komt. In ‘Sweet And Low ‘, een kort en fluweelzacht werk, geïnspireerd door Alfred lord Tennysons gelijknamige wiegengedicht van sir Joseph Barnby vormt ze een kwartet met cornettiste Kristy Abbots, bugel Sam Fisher en euphonium David Belshaw. Laatstgenoemde tilt ook ‘Michelangelo’, een popsong van de Noorse singer-songwriter Sigvart Dagsland, naar grote hoogten. En niet alleen euphonium, maar ook de iets kleinere en scherper klinkende broer bariton komt tweemaal op de voorgrond. Opvallend voor een instrument dat vaak stiefmoederlijk wordt behandeld, maar Carole Crompton in ‘Meiso’ (John Golland) en Heather Law in de traditional ‘She Moved Through The Fair’ bewijzen het ongelijk van wie beweert dat daar niet bloedmooi en lyrisch op gespeeld kan worden.
Compositorisch hoogtepunt voor brassbandaficionados is Philip Sparkes ‘Concerto Grosso’, geschreven voor saxhoornkwartet en brassband. Cornettisten Kirsty Abbotts (die ook al een volledige solo-cd opnam met Carlton) en John Kendall, alto Leah Williams en euphonium David Belshaw, nemen de honneurs waar. Heel geslaagd is de wijze waarop het door barokstijlen beïnvloede kwartet vermengt met de modernere 20ste-eeuwse stijl van de band. Het tweede, erg mijmerende deel gaat in het midden via een cadens van de euphonium naar een korte climax om dan opnieuw in de ingetogenheid van dat ‘Lento’ te hervallen, waarmee de eerder gehaaste luisteraar op het verkeerde been wordt gezet. Met technisch virtuoze soli pikt men terug aan bij het eerste deel en over het geheel dekt de vlag ‘Concerto Grosso’ de lading volledig.
Liefhebbers van het genre die even wat rust willen tussen alle concoursgeweld maar toch kwaliteit willen, hebben aan ‘Solo Spots’ een heerlijke kluif.
