Op deze solo-CD combineert de Portugese bassist Carlos Barretto zijn twee artistieke passies: hij voorziet zijn eigen schilderijen ? afgebeeld in het CD-boekje ? van een muzikale begeleiding. Zo'n mooi concept realiseren met uitsluitend solo-opnames mag dan uiterst sympathiek en praktisch zijn, het kan het resultaat ook danig hypothekeren. Alleen is namelijk maar alleen, zeker op een minder wendbaar instrument zoals de contrabas. Wat Barretto hier neerlegt verpulvert echter alle reserves. Vanaf de eerste track vliegt de doos van Pandora open ? al zal dit bij menig luisteraar niet meteen opvallen. Daarvoor klinkt alles te gemakkelijk. Niets schijnt Barretto moeite te kosten. Met veel swing en schwung laat hij de meest verbluffende dingen horen: van een perfecte beheersing van het hoge register over levensgevaarlijk grote intervallen tot razendsnelle passages. Alles klinkt echter ritmisch zo fijn en gevarieerd dat zijn handen wel lijken te dansen. Alleen zijn gehijg maakt duidelijk dat er hier onwaarschijnlijke dingen gebeuren. Wat bij dit technisch meesterschap de CD helemaal afwerkt, zijn de variatie en de volledigheid. Op geen enkele plaats wordt er iets gemist: er is op deze opnames gewoonweg geen plaats voor andere muzikanten. De melodische vindingrijkheid van Barretto hoeft hier geen enkele ondersteuning en bevat alles wat nodig is om permanent te boeien. De glashelder geconstrueerde stukken vallen uiteen in verschillende delen waarin een basisidee uitgewerkt wordt om daarna over te gaan naar een ander gegeven. Dit kunnen volwaardige melodieën zijn, maar even goed korte formuletjes. Wat systematisch ontbreekt is het vluchten in effecten of macho klankerupties, daarvoor zweert Barretto te veel bij melodie en tonaliteit. Gelukkig zonder dat de stukken daarom hetzelfde zouden gaan klinken. In elk nummer klinkt er een andere kant van Barretto door: van de bluesy groove in Monks 'Round Midnight' tot de superpotente en daardoor naar de rock neigende swing van 'Variações Do Azul'. Wanneer elektronische echo-effecten aangewend worden, stuurt hij de muziek weer heel andere richtingen uit. 'Deambulações 2' klinkt als een mysterieus verhaal over mistige uitgestrekte Schotse vlakten die hun geheimen nog lang niet prijsgegeven hebben. Wanneer de effecten preciezer getimed wordt gaat Barretto in 'Deambulações 4' via gestapelde echo's als het ware met zichzelf in canon spelen. De luisteraar die door het technisch meesterschap al is beginnen zwalpen en kantelen kan dan volledig slagzij maken: oriëntatie is een illusie geworden, overgave de enige uitweg.
Meer over Carlos Barretto
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
