Toen dit kwintet in 2006 het debuutalbum 'Making Choices' uitbracht was de vaderlandse muziekpers unaniem lovend: dit internationaal gezelschap onder leiding van Genkenaar Carlo Nardozza zou wel eens potten kunnen breken in de toekomst. Daarnaast bouwde de groep zowel in binnen- als buitenland ook een ijzersterke livereputatie op. De verwachtingen voor hun tweede album waren daardoor hooggespannen. Terecht zo blijkt, want met 'Winterslag' levert het Carlo Nardozza Quintet een meer dan waardige opvolger af.
De tien stukken (met uitzondering van bonustrack 'Zahir') die trompettist Carlo Nardozza voor 'Winterslag' verzamelde vormen 'The Dozzy Suite' waarmee de groep in 2005 en 2006 al enkele belangrijke prijzen won zoals die voor beste compositie op het Tremplin Jazz Concours in Avignon. In deze suite balt Nardozza al zijn muzikale invloeden, gaande van moderne jazz tot Italiaanse volksmuziek, samen tot een kleurrijk geheel. De oorspronkelijke bezetting van het kwintet werd voor deze opname aangevuld met Gwen Cresens op accordeon en bandoneon. Een weldoordachte zet want deze instrumenten benadrukken niet alleen het volkse maar ook het Italiaanse karakter van de muziek. 'The Dozzy Suite' laat zich beluisteren als een muzikale autobiografie die enkele bepalende elementen uit het leven van Carlo Nardozza belicht. Het geweldige 'Winterslag' is een eerbetoon aan de multiculturele omgeving waarin hij opgroeide. Het is een opgewekte maar gejaagde compositie die misschien nog het meest van al doet denken aan het oeuvre John Zorn's Masada. Daniël Daemen en Melle Weijters mogen om de beurt schitteren, iets waar ze elders op deze plaat minder de kans toe krijgen. Het is vooral opvallend dat gitarist Weijters gedurende de eerste helft van 'Winterslag' nooit uit het gelid stapt, terwijl zijn gefreak op 'Making Choices' enkele jaren geleden toch een welgekomen afwisseling was. Gelukkig krijgt hij op 'Emmelia' voldoende ruimte om zijn duivels te ontbinden. Toch is het vooral Nardozza zelf die in dit stuk de show steelt met een duizelingwekkende solo die afsluit in swingende hardbopstijl. 'Perque' (opgedragen aan zijn moeder die aan een ernstige ziekte leed) is een trage mars waarin het hoofdpersonage lijkt rond te dolen in een eindeloze en gortdroge woestijn. Ook het Limburgse mijnwerkersverleden krijgt een plaats op het album. De Italiaanse gastarbeiders die hier werkten worden op een mooie wijze geëerd met een prachtig thema in 'Birth of the Italobel', waarin Daniël Daemen zich solistisch weet te onderscheiden met enkele glijdende noten op altsax. In 'Going Down for the Black Gold' wordt het afdalen van de mijnwerkers in de schacht op een sublieme manier naar muziek vertaald tot op het punt waar de arbeiders in de diepe duisternis verdwijnen. Het steeds dieper wegzakken van de lift en het claustrofobische gevoel dat de luisteraar stilaan overmeestert is een hoogtepunt.
Het duurde enkele jaren vooraleer 'The Dozzy Suite' op cd verscheen maar na het beluisteren van 'Winterslag' was dat wachten de moeite waard. Vooral op compositorisch vlak is dit een absolute topper voor de Belgische jazzmuziek. De solistische bijdragen en het samenspel zijn eveneens van hoog niveau. Het is duidelijk dat het sterke Carlo Nardozza Quintet nog gegroeid is de voorbije jaren. Het etiket van 'beloftevolle band' heeft de groep bij deze dubbeldik onderstreept.
Meer over Carlo Nardozza Quintet
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
