Carl A. Finlow is een gegeven in elektrodiscoland. Als zijn naam toch niet bekend klinkt, is dat misschien omdat deze producer daarvoor als Silicon Scally, Voice Stealer, Random Factor of Il-Ek-Tro muziek maakte op allerhande labels. In de Electrilogy series, drie plaatjes met telkens drie nummers, fabriceerde Finlow voor het eerst smerige elektrofunk onder zijn échte naam. Op 'Electrilogy +' staat dit alles, plus een extra drieling, verzameld. Laag-bij-de-grondse maar vette vierkwartsmaten zetten dansvloergangers overal ter wereld in beweging. En de luisteraar, kiest die zijn maten beter zelf?
Neen, want Carl A. Finlow zorgt dat er genoeg gebeurt om de luisteraar aan zijn elektro te binden. De nummers hangen op aan overstuurde, slijmerige en smerige discobassen in gelikte loops. Vaak klinken die ruw en primitief (vooral in de drie nummers van Electrilogy 1) maar af en toe zacht, warm en triestig ('Anomaly', 'Odyssey', 'Equilibrium'). Eenvoudige synthesizerlijntjes uit de jaren tachtig verfraaien de baslijnen en bepalen de sfeer van de track. Veel melancholie op Electrilogy 2 en 3, stuiterende vrolijkheid op Electrilogy 1. Dat die lijntjes soms afkomstig lijken van Finlows eerste Casio is een eufemisme. Luister maar eens naar 'Conflict', 'Night Owl' of de vocoderzanglijn op 'Definition'. Het zijn repetitieve, korte melodietjes die allemaal passen in het keurslijf van de vierkwartsmaat. Daar wringt dan ook het schoentje bij deze plaat. Ritmisch stelt het allemaal niet zoveel voor. Vier tellen met een droge tik op de tweede en vierde tel, twaalf nummers lang. De variatie is minimaal, echte verrassingen onbestaande. Perfect dansvoer dus met lijntjes die blijven hangen. Dat werkt eigenlijk prima, zelfs bij luisteraars die niet van dansen houden.
Vooral de tweede trilogie is knap. Eerst vet rocken op 'Polygon Girl', chillen en drinken op 'Anomaly' en alcoholtriest worden op 'Odyssey'. Eenzelfde patroon in de derde trilogie. In de bonustracks lijkt de inspiratie echter verdwenen te zijn. Als de melodietjes nog eenvoudiger en flauwer worden, gaat de simpele beat snel op de zenuwen werken. Voegt het album dan iets toe aan de drie verschillende Electrilogy series? Weinig. Niet-ingewijden kunnen kennis maken met de elektro van een man die er iets van kent. En fans zullen er sowieso geen probleem van maken om dit album tot hun verzameling te rekenen. Overdonderend is het niet, aangenaam en dansbaar wel. En een, twee, drie, vier!
Meer over Carl A. Finlow
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
