Wanneer jazz en dansbare beats samengepropt worden, is enige achterdocht wenselijk. Wie herinnert zich niet het flauwe geneuzel van St. Germain of andere inventievelingen die met de digitale schaar en lijm het werk van inventievere collega’s aan flarden knippen om er vervolgens zo goed als niet mee te doen.
Bij Caravan Palace ligt het gelukkig anders. De techneuten Arnaud Vial, Charles Delaporte, Hugues Payen en Antoine Toustou die de kern van de groep vormen zijn niet alleen verstokte fans van swingjazz, ze kunnen zelf ook uit de voeten op gitaar, contrabas, viool en trombones en allerhande elektronica, waaronder een hele stoet keyboards.
Om hun eigen kijk op vooroorlogse jazz te creëren gebruiken ze geen lange, uitgesponnen samples, maar korte, flexibele fragmenten - filmische strijkers, bigbands, zigeunerjazz en croonerstemmen - die ze niet eindeloos uitmelken, maar na elkaar of in laagjes combineren. Samen met gastbijdrages van live zang, klarinet en vibrafoon ontstaat een organisch geheel dat leeft en heerlijk warm en natuurlijk aanvoelt.
De arrangementen maken geen drastische bochten, maar gaan ook niet eendimensionaal naar een gemakkelijke climax. Zo kiezen de muzikanten van Caravan Palace niet de gemakkelijkste weg, maar belanden ze ook niet in complex vaarwater. De muziek blijft dansbaar, beluisterbaar en onschuldig en bewaart de nostalgie van een vergeelde zwart-wit foto met de typerende gekartelde rand en de geur van natte straten in Parijs.
De doordachte opbouw en de variatie binnen een track en tussen de verschillende nummers onderling zorgen er voor dat ‘Panic’ een album blijft dat over de hele duur charmeert en boeit. ‘The Dirty Side of the Street’ dendert met levendig electrogepruttel en vervormde stemmen als een dolgedraaide revue over de planken, in scherp contrast met de daaropvolgende, futurisch-romantische schuifelaar ’12 Juin 3049’. In ‘Clash’ wegen beat en bas net iets zwaarder door en klinkt de electro net wat vettiger, waar op andere momenten de sfeer hoofdzakelijk bepaald wordt door de swingjazzecho’s. Met het walsende ‘Sydney’, voorzien van tsjilpende elektronica, neemt Caravan Palace wuivend afscheid. Het is dan wel mooi geweest. Maar dan ook echt mooi.
