Cannibal Corpse, de favoriete beenhouwer van vele doorgewinterde metalfanaten, is terug. Pioniers van het brutal death metalgenre, wereldwijde grote tournees, een zanger met letterlijk een dikke nek en zelfs een gastrol in Ace Ventura; over Cannibal Corpse kan een boek geschreven worden. De beestachtige twaalfde worp ‘Torture’ houdt de eer hoog.
Na de matige voorganger ‘Evisceration Plague’, dat in 2009 het licht zag en niet over voldoende pakkende en catchy nummers beschikte, werd even gevreesd dat de dagen van de band, die al meer dan twintig jaar actief is, geteld waren. Dit nieuwe opus bewijst de twijfelaars hun ongelijk, want het raast weer als vanouds.
Hysterische vocalen, geweldig samenspel tussen de gitaristen, old school solo’s en de baslijnen van Alex Webster die heerlijk door de nummers huppelen: ‘Torture’ is een typisch Cannibal Corpse album, en dat is helemaal niet negatief. Er is duidelijk hard gewerkt aan de composities op deze nieuwe want die klinken overal even strak en vloeien naadloos in elkaar over.
Opener ‘Demented Aggression‘ beukt er aanstekelijk maar meedogenloos op los terwijl het headbangbare ‘Scourge of Iron’ zowat het meeste groovende midtempo nummer van het jaar zou kunnen worden. ‘As Deep As The Knife Will Go’ is bijna dansbaar en de heerlijke bassolo in ‘The Strangulation Chair’ blijft plakken. Het meeslepende ‘Sarcophagic Frenzy’ en het hilarische ‘Followed Home, Then Killed’ laten op een macabere, duistere en verhalende wijze nachtmerries tot leven komen. ‘Encased In Concrete’ gaat met het goud lopen en is memorabel in alle opzichten. Na een ultrasnelle solo spuwt George "Corpsegrinder" Fisher gutturale haat om de vingers bij af te likken en laat Paul Mazurkiewicz zijn drumvellen behoorlijk afzien. Afsluiter ‘Torn Through’ is met zijn black metal-achtige openingsriff een buitenbeentje terwijl ‘Intestinal Crank en ‘Crucifier Avenged’ er net niet genoeg uitsteken en al snel terug de vergetelheid induiken.
De uitstekende productie is opnieuw te danken aan here Erik Rutan, het brein achter Hate Eternal. Het artwork, dat hier en daar gecensureerd wordt, beschikt over de nodige hoeveelheid bloed en gore om de grootouders wederom te choqueren. Business as usual, dus.
‘Torture’ is geen vernieuwend of origineel album, maar dat hoeft ook helemaal niet. Cannibal Corpse is allesbehalve vergane glorie en laat de overvloed aan nieuwe middelmatige death metalbands zien hoe het wel moet. Alle neuroten, necrofielen en kannibalen kunnen weer op beide oren slapen.
