Op en top pop. Deze woordspeling is zeker van tel bij dit schijfje van het Schotse Camera Obscura. Met fris gemak presenteert deze band op haar tweede plaat twee handen vol fijne, zweverige, vederlichte indiepop liedjes. Dat de band daarbij af en toe is gaan spieken in de goede oude 60's hitparade, valt goed te merken. Camera Obscura speurt echter ook naar muzikale diepgang, hoewel op 'Underachievers Please Try Harder' het instrumentale aspect volledig ondergeschikt is aan het vocale. Het zijn de suikerzoete stemmen van Tracyanne Campbell of bij momenten John Henderson die de ijle popsfeer op dit schijfje bepalen en het speelse tienerkarakter ervan vormgeven.
Met teksten die gaan over prille romances, emancipatieconflicten en puberale problemen zet Camera Obscura de titel van deze cd kracht bij. Een oeroud klinkende slow (weggeglipt uit een ver Elvis verleden) draagt de zware titel 'A Sister's Social Agony' en in het handenklappende 'Let Me Go Home' bezingt de frêle zangeres de fragiliteit van een one night stand. Nochtans valt van deze problematiek muzikaal weinig te merken. Dit schijfje is er eentje van voornamelijk sfeervolle indrukken. Dat is allicht mede te danken aan de vakkundige oren / handen van producer Geoff Allan (Mogwai, Belle and Sebastian, Teenage Fanclub), die telkens een subtiele geluidscollage in mekaar heeft gestoken die het instrumentarium als een warme deken omheen de fluweelzachte zang wikkelt. Naast de conventionele partijen van gitaar, drum en bas zijn immers ook orgel, percussie, trompetten en zelfs strijkers mooi in mekaar geschoven en voorzichtig naar achteren getrokken. 'Underachievers Please Try Harder' is dus erg precies en uitgebalanceerd. Vooral het minimalisme in het akoestische gitaar- en basnummer 'Your Picture' (met mannelijke zang) is zo sterk en sfeerbepalend, dat het niet zou misstaan op een Cohen plaat.
Wie wel houdt van spiegelgladde, maar toch goed gefundeerde popnummers en niet vies is van broze zangpartijtjes is bij Camera Obscura aan het goede adres. Het Schotse accent en de minder sterke uitschieters zoals eindtrack 'Lunar Sea' ten spijt, is dit schijfje een perfect middel om fijn gemutst de dag te beginnen. Dat "fijn gemutst" geldt overigens niet voor de Nana Mouskouri achtige foto's van beide dames die met oerlelijke hoofddeksels de voor- en achterkant van de cd moeten ontsieren. Niemand is perfect.
Meer over Camera Obscura
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
