Er bestaan veel te weinig platen waarbij de eerste akkoorden al meteen een verslavend effect hebben en er naar doen hunkeren om alle nummers zo snel mogelijk auditief te op te nemen. 'Collisions' van het New Yorkse trio Calla mag aan het lijstje toegevoegd worden. Met een titel die verwijst naar het hectische proces om tot opnamen te komen en de botsing omschrijft tussen de zachte muziek en de harde, teleurstellende woorden die gezongen worden, biedt deze vierde langspeler van Calla een emotioneel geladen verhaal. Hoewel de atmosferische, zachtmoedige poprock van deze band duidelijk wortels heeft in een hightech studio en gesofisticeerde elektronische apparatuur, presenteert 'Collisions' elf liedjes die uitblinken in hun aanstekelijke eenvoud.
Met een pracht van een Ennio Morriconeriff leidt Calla deze plaat in. Een heerlijk zwevend popnummer dat niet luid genoeg kan gespeeld worden, glijdt zacht en subtiel de gehoorgang binnen. Doordat enkele liedjes op deze cd mooi zijn onderbouwd met iets steviger gitaarwerk en de band de goede akkoorden weet aan te raken, scoort de groep al heel snel hoge punten. Ondanks vele strubbelingen voor de studiodeuren, ligt de kwalitatieve lat toch erg hoog. Zowel in meer slepende, rauwe liedjes ('Initiate') als in meer opgewekte bijdragen ('Swagger') komt Calla fris uit de hoek. Met een erg groot "what you hear is what you get"-gehalte bevat deze muziek nergens scherpe kantjes of weerhaakjes, hoewel luidere beluistering wel wat aanvullende, sfeerbrengende technische snufjes verraadt. Laat dat geen verwijt zijn, want het is juist rond sfeer en emotie dat deze muziek is opgebouwd. Daar neemt de band op deze cd zeker zijn tijd voor. Veelal maakt Calla heerlijk ingetogen liedjes met een nogal sobere, akoestische uitstraling.
Enige mogelijke verwijt dat 'Collisions' kan toegeschreven worden is dat de plaat duidelijk in tempo verlaagt en daardoor na enige tijd misschien iets té traag voortschrijdt. Echt snelle rocknummers liggen de groep duidelijk niet. Calla kiest resoluut voor duidelijk accentuerende, gezapige pop. Langzaam opbouwende partijen en openbrekende gitaarfrasen brengen een mooie golfbeweging teweeg die intimiteit met intensiteit laat wedijveren. In het quasi akoestische 'Pulvarized' toont dit trio zich dan ook van zijn meest broze kant. De half fluisterende, half hese stem van zanger Aurelio Valle komt op zo'n momenten het mooist tot zijn recht. 'So Far, So What' combineert al deze troeven en vormt daarmee het hoogtepunt van dit schijfje.
Calla heeft op 'Collisions' duidelijk de essentie van popmuziek gevonden. Eenvoudige, aanstekelijke liedjes worden erg subtiel in de studio aangekleed zonder daarom in kracht of emotie af te zwakken. Een fijne afwisseling, een verslavende hit als opener en een erg aanstekelijke zang maken deze cd een mooi visitekaartje voor de groep.
Meer over Calla
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
